Kirkjuritið - 01.07.1938, Qupperneq 62

318
Hinn almenni kirkjufundur.
Júlí.
kirkjunnar, hve trúhneigð enska þjóðin er og hve mikla lotn-
ingu hún ber fyrir þessum hlutum. Blöðin ræða mál kirkjunnar
og trúmálin með alvöru og virðingu, eitt stórblaðið flytur ritn-
ingargrein á fyrstu síðu á hverjum degi. Oft er kirkjulegum at-
höfnum nákvæmlega lýst o. s. frv. Útvarpið ber líka ótvírætt
þennan blæ. Á hverjum einasta morgni er þar flutt guðsþjónusta,
og dagskrá livers sunnudags ber það fyllilega með sér, að það er
helgur dagur. —■ Stjórnmálamennirnir eru mjög margir einlægir
trúmenn og tíðir kirkjugestir, og lestur ritningarinnar mjög al-
mennur. — Viktoria drotning sagði einhverju sinni þessa setn-
ingu: „The open Bible is tlie secret of Englands greatness". Þ. e.
a. s. Hin opna Biblía er leyndardómurinn við hið mikla veldi
Englands, m. ö. o. lestur Bihlíunnar er leyndardómurinn. — Og
það er áreiðanlegt, að fjöldinn af hugsandi mönnum í Englandi
viðurkennir, að þetta er satt, og óttast þá fyrst örlög ensku þjóð-
arinnar, ef hún hætti að vera kristin þjóð. Þrátt fyrir hið mikla
líf og starf á sviði kirkju- og trúmála í Englandi, sögðu ýmsir
við mig, að þar sem annars staðar hefði ófriðurinn mikli haft
sínar illu afleiðingar. Fyrir ófriðinn hefði næstum því hver mað-
ur sótt kirkju að meira eða minna leyti. En þó fanst mér víða
þar sem ég kom undra góð kirkjusókn. Það, sem sérstaklega
vakti athygli mína við guðsþjónustur í enskum kirkjum, var al-
vara og lotning kirkjugestanna og hin mikla þátttaka þeirra í guðs-
þjónustunni. Þeir beygja allir kné sín og taka þátt i tilbeiðslunni,
þeir syngja, ég held, allir með, og í ensku biskupakirkjunni er
samkvæmt lielgisiðabók mjög mikill söngur. Mér fanst þetta oft
grípandi, hve söfnuðurinn var samtaka og einlægur í þjónustu
sinni, ef til vill fleiri þúsundir manna eins og einn maður. Að
prédikunum prestanna dóðist ég ekki eins, ég held, að almennt
talað séu íslenzkir prestar meiri prédikarar, enda íslenzkir söfn-
uðir vandlátari á þá liluti. En enskir söfnuðir eru afar þakklátir
og standa fast um prest sinn með mikilli samúð og virðingu. Þó
virtist mér, að enskir prestar væru að ýmsu leyti fjær alþýðu
manna en íslenzkir, og lifi ekki jafnmikið lífi fólksins. Hitt er
auðvitað ekki nema eðlilegt, að af öllum þeim fjölda guðfræð-
inga gnæfi sumir hátt og að þar komi oft fram á sjónarsviðið
miklir andans menn og stórir prédikarar. Fyrir mínum sjónum
er guðsþjónustuformið fremur þunglamalegt og líkast til
ekki aðlaðandi fyrir íslendinginn. Söngurinn — kirkjusöngurinn
— er sumstaðar fremur lélegur, en annarsstaðar, eins og t. d. í
City Temple, St. Paulskirkjunni, og víðar ágætur. En þó livergi
eins góður og í Kings College og St. Johns-kapellunum í Cam-
bridge. Ég á við drengjakórana frægu. íslendingur, sem kom i