Kirkjuritið - 01.07.1938, Qupperneq 65

Kirkjuritið.
Hinn almenni kirkjufundur.
321
hugarstríð annara með list sinni, sigraði ilt með góðu, varð kon-
ungur þjóðar sinnar og skildi heiminuni eftir óbrotgjarnan sí-
gildan bókmentagimstein.
Hvert einasta ungmenni þarf að gegna hlutverki Davíðs, þótl
með nokkuð öðrum hætti sé, og fyrst er það, að gæta hjarðar
föður síns. — Faðir ljóssins og lífsins hefir falið hverju barni
sínu hjörð til gæzlu, það eru hæfileikarnir, andlegir og líkam-
legir og hugsjónaeigindir mannlegrar sálar. Gæfa og gengi hvers
einstaklings og hverrar þjóðar fara eftir því, hvernig geng-
ur að lialda þessari hjörð til haga og verja hana áföllum utanað-
komandi afla.
Að vísu er þessum vöggugjöfum ekki úthlutað öllum í sama
mæli — allir fá ekki jafnmörg pund að ávaxta — „allir menn
urðut jafnspakir“ (Hávamál). — En sama lögmálið gildir um
þroskun þeirra.
Hér er þjóðanna þýðingarmesta mál. Seint og snemma þarf
þjóðfélagið og allir þegnar þess og öll félög, heimili og skóli og
kirkja, að láta sér hugarhaldið um að vinna að framgangi þess.
Uppeldisfræðingur einn var spurður, hvenær uppeldi barnsins
ætti að byrja. „Það á að byrja 100 árum áður en barnið fæðist“,
var svar hans. Hann átti við það, að mest væri um vert, að jarð-
vegurinn, sem hin unga jurt vex upp í, væri góður, en langan tíma
tekur að rækta mannfélagsakurinn. Allir erum við kennarar og
við kennum meira með því, sem við erum, heldur en með því,
sem við vitum. Áður en öll kensla hefst í venjulegri merkingu
þess orðs, fer fram, ef til vill, þýðingarmesti þáttur uppeldisins,
því að
„Fyr en barnið lærir lestur,
les það á síns föður enni,
hreina breytni, helga skyldu,
hvernig á að sinna henni.
Fyr en barnið lærir lestur,
les það út úr móðuraugum
unaðsboðskap elsku og trúar,
upprunninn úr himinslaugum.
Heimilið er heimur barnsins,
himininn er þar líka inni;
hyggur það Guðs hug hjá föður,
hjarta Guðs hjá mömmu sinni“
Það væri lánsöm þjóð, sem léti ekki börnum sínum missýnast í
þessum efnum.