Kirkjuritið - 01.07.1938, Qupperneq 71

Kirkjuritið.
Hinn almenni kirkjufundur.
327
hann fór því úr fötunum og lagðist niður til þess að bræða vök
á ísinn. En þegar Guð sá þessa fórnarlund, sendi hann heitan
geisla frá himni sínum, sem bræddi vökina fyrir litla drenginn,
svo að liann gat með gleðitárum bænheyrt fóstru sína.
Þegar neyðin er stærst er hjálpin næst.
Afstaða skólanna til kristindómsins hefir frá fyrstu verið föst
og ákveðin. Þeir hafa vitjað og vilja enn starfa í anda hans og
krafti. Kjarninn er sá sami, þótt nokkurar breytingar kunni að
vera á ytra formi. Og til eru skólar innan þessarar stefnu, sem
alveg sérstaklega helga starf sitt kristilegri stefnu, svo sem Sig-
túnaskólinn í Svíþjóð með sínum ágæta forstöðumanni.
Hér er ekki tími til að rökræða það mál, en nöfn Grundtvigs
og Kr. Bruns eru nægileg sönnun fyrir upphaflegri stefnu þess
máls, og hér vil ég leyfa mér að tilfæra nokkur ummæli merkra
skólamanna. Sænskur skólafrömuður segir:
„Sannmentaðan mann verður' mér ósjálfrátt að skoða kristinn
mann. En ef álitið er, að mentunin verði kristileg á þann hátt, að
mikið sé í sölurnar lagt fyrir trúarbragðakenslu og það að brjóta
til mergjar hina margbrotnu byggingu trúarbragðanna, þá er
það skökk skoðun. Kirkjulegan lærdóm getur einn gefið öðrum,
en aðeins einn getur gert okkur kristna, og það er Kristur sjálfur.
Án kristinnar trúar álítum við, að hvorki sönn föðurlandsást,
né sannur skilningur á iífinu geti átt sér stað“.
Og annar atkvæðamaður sænskur skrifar 1904: „Þjóð, sem
þekkir ekki trú og liefir ekkert guðssamband, getur ekki átt
hugsjónir og ekki orðið forystuþjóð. Fremst alls í lýðháskólanum
setjum við því trúna, þó ekki þá trú, sem krefst trúar á eitthvað
alt eða ekkert. Við hugsum okkur það fagnaðarerindi skipa há-
sætið, sem yljar hug og hjörtu hinna ungu og kennir þeim, að
þekkja sjálfa sig rétt í sambandi þeirra við Guð sem kærleikans
föður. í lýðháskólanum kennum við að vísu ekki kristin fræði i
venjulegri merkingu, en við leitumst við að fá krist-trúarlegan
undirstraum í alla kensluna og skólalífið".
Norskur lýðskólastjóri sagði við mig, að sér fyndist skólarnir
ekki lengur vera lýðháskólar, ef burtu yrði bægt öllu því, er
snerti trú og kristindóm.
I Svíþjóð hefir ungkirkjuhreyfingin tekið höndum saman við
lýðháskólann og má mikils vænta af þeirri samvinnu.
En ein merkilegasta og jafnframt gleðilegasta fregnin, sem mér
hefir borist frá nágrönnunum, er erindi hins merka skólamanns
Svíanna Alf Albergs, sem liann flutti á skólamóti siðastliðið ár
°g þýtt er í slcólariti okkar, Viðari. Þar talar hann um þau sterku
straumhvörf í hugsunarhætti og trúarbrögðum nútímans og held-