Kirkjuritið - 01.04.1939, Blaðsíða 9

Kirkjuritið.
Trúin á upprisu Krists.
143
deyja, ljúka jarðlífi sínu. Ef jarðlífi Jesús lauk ekki á
krossinum, hvernig og hvenær lauk því þá? Sá sem féll
i dauðadá lilaut þó einhvern tíma að deyja alveg. Frásag-
an um himnaför Jesús getur ekki átt við dauða hans.
Afturhvarf Páls á leiðinni til Damaskus varð siðar, en
atburðurinn þar er talinn alveg hliðstæður því, er Jesús
hirtist konunum og lærisveinum sínum. Það fær ekki
samrýmst því, sem við vitum, að Jesús hafi fallið í dauða-
dá og haldið jarðlífinu áfram. Hann var slíkur maður, að
hann gat ekki dulist. Hvar sem hann var lét hann mjög
lil sin taka. Að hugsa sér, að jarðlífi hans liafi lialdið
afram eftir að líkami hans var lagður i klettagröf ráð-
herrans og steini velt fyrir grafarmunnann, það er að
selja stærra, torráðnara og dularfyllra spurningarmerki
1 stað þess, sem áður var.
Eftir kenningunni um dauðadá Jesús, liefði hann átt að
konia jieirri skoðun inn lijá lærisveinum sínum, að hann
*Hi heima í æðri tilveru, enda þótt hann liefði í raun og
yeru hlátt áfram vaknað til þessa lífs og gengið úl úr
§röfinni. Þetta er gagnstætt öllu því, sem vér vitum um
hann i guðspjöllunum, og þar af leiðandi gagnstætt allri
salarfræði og öllum raunveruleika. Hversu bugaður sem
hann liefði verið, gat hann þó aldrei hætt að vera sami
grandvari og sannorði meistarinn.
^ömu erfiðleikum er að nokkuru háð sú upprisutrú, er
hyggur, að sami líkaminn, sem lagður var í gröfina, liafi
skilið við hann á þriðja degi og Iialdið áfram jarðneskri
hlveru, unz þessi líkami, sem legið hafði þrjú dægur í
grófinni, sveif upp til himins. Að sönnu getur svo efnis-
hundin skoðun virzt eiga nokkurn stað í frásögn Lúkasar
Um stykki af steiktum fiski, cr Jesús neytti upprisinn
frammj fyrir lærisveinum sínum (Lúk. 24,42—43). En
hún striðir gegn grundvallareðli frásagnanna i lieild sinni,
°g Páll herst á móti lienni af sannfæringarþrótti. Fyrir
* áli var Kristur frumgróði þeirra, sem sofnaðir eru (1.
or' 15,20). Allir aðrir áttu einnig að verða lífgaðir fyrir