Kirkjuritið - 01.04.1939, Blaðsíða 18

152
V. II.: Kristur og börnin.
Apríl.
héldu lífsvoninni viö og veittu honum liuggun og styrk.
Ætli honum liefði ekki fundist eyðilegra og daprara í ísn-
um og fönninni, ef hann liefði ekki átt hið einlæga og ör-
ugga traust, sem huggun veitir á hættustund?
„Vissuð þið ekki, að mér ber að vera í því, sem míns
föður er?“ Þess mun langt að híða, að allir vilji eða geti
tekið sér þessi umhugsunarverðu og lærdómsríku orð i
munn, en að því ber þó að stefna. Stefnan á að vera að
musteri sannleikans, bæði fyrir ungum og gömlum. Sann-
leikurinn um lífið, upptök þess og eðli, er æðstu og hug-
þekkustu sannindin, og á þeim er oss mest þörf að vita
glöggva grein. Komum því til lians, sem liefir kent oss
mest og bezt um þessa hluti. Hann vill leiða hæði mig og
þig í allan sannleika. Þrá hans var sú, að mega lifa og
lirærast í því, sem Guðs var, og vér höfum fulla þörf fyrir
að þrá hið sama. Yngri sem eldri þurfa að þrá Guð, já,
vér þurfum að eignasl augnahlik helguð af himinsins
náð, er liefja oss duftinu frá. Á þeim stundum skynjuni
vér hezt liin lmldu og óræðu rök lífsins. Leitum því Krists
og biðjum hánn að leiða oss til hans, sem vér þráum.
„Æ, flýt þér hann að finna,
sem fyrst hans leita ber,
og lát ei bænum linna,
svo leitin liepnist þér.
í drottins húsið haltu,
en hug frá veröld snú,
þá fljótt hann finna skaltu,
ef fund lians girnist þú.“
Valgeir Helgason.