Kirkjuritið - 01.04.1939, Blaðsíða 29

Kirkjuritið. Afstaðan lil þeirra, sem fyrir utan eru 163
að oss er vafalaust ljóst, að vér fáum ekki frekar en
frumkristnin sigrast á andstæðingunum nema með þvi
að vera þeim fremri. Bæði Jesús sjálfur og postular hans
brýndu fyrir hinum frumkristnu, að þeir vönduðu svo
lííerni sitt, að þeir yrðu sem Ijós, er varpaðist á Guð, i
augum þeirra, sem fyrir utan voru. Verkin áttu að tala
°g skera úr. Svo átti andstæðingunum að finnast til um
líferni kristinna manna, að þá færi að langa til þess að
I'kjast þeim. Enn i dag felst sigurvon kristninnar í þessu,
aÓ hún skapar beztu mennina.
Og þótt vér hræðumst ekki að hregða hinnum andlegu
v°pnum, þá munu fleiri en ég óska þess, að hin komandi
h'úmálahríð líkist ekki stjórnmálabaráttunni, þótt t. d.
einhverir Kommúnistar kunni að liata oss, þá vitum vér,
aÓ oss ber að reyna að elska þá — hvernig. sem það geng-
Ul'. Og því fjarlægari sem þeir eða aðrir eru oss, því
Ijósara má oss vera, að mest er um vert að ávinna þá til
handa Iiristi.
Hefði Kristur hatað Faríseana og hina skriftlærðu,
væri hann ekki fullkomin fyrirmynd. Og hann sem kom
l|l þess að leita að hinum týndu, hann leggur á oss þá
skvldu, að leitast mest við að opna augu þeirra, sem
fyrirlíta og misskilja kristindóminn sem mest. En það
verður áreiðanlega ekki gert með öðru en góðvilja.
Ég ajtlaði bara að segja þetta:
Vér getum að vísu veifað svipunni að dæmi meistar-
aus til þess iireinsa musterið. En sízt af öllu fær oss
gleymst, að þeir, sem fjærst standa Kristi, liljóta þó að
eiga kágast i augum vorum, sem þykjumst vilja halda
a merki hans. Og þá menn vinnur ekkert eins og fagurl
Jrirdæmi og fórnfús kærleikur.
þcð^ sPurnin§ln’ kvort vor erum menn til að sýna
Gunnar Árnason
frá Skútustöffum.