Kirkjuritið - 01.02.1940, Qupperneq 3

KirkjuritiÖ.
Eining kirkjunnar*
i.
Eitt af því, sem snart mig djúpt á ferð minni til Austur-
tanda, var dvölin bæði með Gyðingum og Múhameðstrú-
ai-mönnum. Ég var mintur á þrenn trúarbrögð nálega við
l>vert fótmál. Helgidagar vikunnar voru þrír: Sunnudág-
UG fösludagur og laugardagur. Kvölds og morgna, um
s°larlag og sólarupprás, kom Múliameðstrúarmaður í ljós
l'átt uppi á turnsvölum bænbúsanna, brá höndunum að
'>öfði sér og brópaði hástöfum hvað eftir annað: „Allah er
milcill. Vottið það, að enginn guð er til nema Allali og
Múhameð er spámaður hans .... Komið til bæna“. Og
Máhameðsmennirnir gengu til hænhúsanna eða féllu á
Imé þar, sem þeir voru staddir, sneru sér í áttina til Mekka
°§ ttjörðu hæn sína. En Gvðingarnir héldu til samkundu-
UUsa sinna, þegar fyrstu stjörnurnar hlikuðu á fösludags-
’voldum og svo hinn næsta dag. Bárust ómar af söng þeirra
*an§t út á strætin. Innan um alla þessa Gyðinga og Múliam-
e‘ðsmenn mátti altaf sjá við og við kristna menn, presta og
•'mnka í allskonar húningum eftir því i livaða kirkju-
deild þeir voru eða munkareglu, og stundum var sagt við
°kkur: „Við erum kristnir menn eins og þið“, eða ermi var
örett upp og sýnt merki Krists á handleggnum. Æfinlega
'ai- inár þetta sama fagnaðarefnið, og skifti engu máli, i
kvaða kirkjudeild maðurinn var eða um þjóðerni hans,
kvort hann var grískur, sýrlenzkur, ermskur, Arabi, Abess-
'■dumaður eða eitthvað annað. Alt voru þetta kristnir
öraeður og systur. Og allir áttu þeir að vera eitt, eins og
) Við samningu þessarar greinar hefi ég haft mikil not af ný-
utkominni bók: Nogle Blade af den ökumeniske Bevœgelses
tstorie eftir E. Marstrand, J. Nörregaard og C. I. Scliarling.