Kirkjuritið - 01.12.1943, Qupperneq 18

320
Selma Lagerlöf.
Nóv.-Des.
fátækir, og er það sjaldgæft, því að í Gabes var þekk-
ingin i miklum metum og vel borguð. kin um þessa menn
var naumast annars að vænta, þvi að einn þeirra var
ævagamall, annar holdsveikur, og liinn þriðji hlá-
maður, varaþykkur. Menn töldu Jiinn fyrst nefnda mik-
ils til of gamlan til þess að geta lcennt þeim nokkuð,
annan forðuðust þeir sökum sýkingarliættu, og á liinn
þriðja vildu þeir ekki ldýða, því að þeir þóttust þess
fullvissir, að aldrei liefði nein speki komið frá Blálandi.
En vitringarnir þrír lögðu lag saman í liörmum sínum.
Þeir háðust beininga á daginn við sömu musterisdyr
og sváfu á nóttum á sama þaki. Þannig' gátu þeir að
minnsta kosli stytt sér slundir með því að hugleiða sam-
an alll undursamlegt, er þeir fundu með mönnum og
hlutum.
Nótt eina, er. þeir svál'u lilið við hlið uppi á þaki
vöxnu rauðum draumsóleyjum með tiöfgum ilm, vakn-
aði hinn elzli, og óðar en liann hafði ré'tt litast um,
vakti hann liina háða.
„Lof sé Guði fyrir fátækt vora, sem knýr oss til þess að
sofa undir heru lofti“, sagði liann við þá. „Vaknið og
hefjið augu yðar lil tnmins“.
Jæja, sagði þurrkurinn og mildaði lítið eitt róminn,
þetta var nótt, sem enginn, er séð hefir, getur nokkru
sinni gleymt. Allur geimurinn var svo bjartur, að him-
ininn, sem oftast er áþekkur fasti hvelfingu, virtist djúp-
ur og gagnsær og báróttur eins og haf. Ljósið teið þar i
bylgjum fram og aftur, og stjörnurnar lauguðust í mis-
miklu djúpi, sumar inni í ljósöldunum, aðrar á yfir-
borði þeirra.
En lengst í burlu og liæst uppi sáu mennirnir þrír
birlast myrkrafölva. Og þetta myrkur þaut um geiminn
eins og hnöttur, og gerðisl hjartara þvi nær sem liann
kom, en það hirti yfir honum eins og rósum — Guð
láti þær visna allar þegar þær springa út úr hlóm-
hnöppunum. Hann stækkaði óðum, og hjúpurinn dinnni