Kirkjuritið - 01.12.1943, Blaðsíða 35

Kirkjuritið.
Konungur Passiusálmanna.
337
Hér liefði livert skáld verið vel sæmt af að liætta. En
jtá tekur Hallgrímur flugið, og nú keinur það, sem sem
gefur þessum sálmi sitt eilífa gildi.
Skáidið hefir áður, eins og' getið var, beðið lesandann
að athuga sérstaklega, hvernig Jesús var til fara, þegar
hann var leiddur út úr þinghúsinu. Þyrnilcórónan og
purpurakápan ómerkilega, forsmánarflíkurnar, sem hann
varð þá að bera til spotts frammi fyrir öllum lýðnum,
mega ekki gleymast. Því að nú taka þessar flíkur held-
ur en ekki á sig aðra mynd i ljósinu hinumegin frá. Nú
taka þær að skína svo, að allt annað bliknar. Jesús var
leiddur út í smán. En nú fær syndarinn flíkur hans, og
þær skína og leiftra frammi fyrir lierskörum liiminsins.
Hallgrímur er leiddur inn i sal himinsins með „dýrðar-
kórónu dýra“, og er klæddur í „réttlætisskrúðann skíra“.
Englarnir liefja lofsöng til lambsins, sem hefir frelsað
hinn hrellda mann með itlóði sínu. Þeir segja:
Sjáið nú þennan mann,
sem allskyns eymd réð beygja
áður í lieimsins rann;
oft var þá hrelldur hann;
fyrir blóð lambsins bliða
búinn er nú að stríða,
og sælan sigur vann.
Þá vex Hallgrími svo ásmegin, að hann dirfist að
kveðja sér hljóðs á liimnum. Hann tekur til máls, lýsir
hollustu sinni við lausnarann, og biður allan himinsins
her að taka undir lofgjörð sína:
Son Guðs ertu með sanni
sonur Guðs, Jesú minn;
son Guðs, syndugum manni
sonararf skenktir þinn,
son Guðs, einn, eingetinn.
Syni Guðs syngi glaður
sérliver lifandi maður
heiður í livert eitt sinn.