Kirkjuritið - 01.12.1943, Blaðsíða 36

338
Mjagnús Jónsson.
Nóv.-Des,
Það vav betra fyrir Hallgrím að vefjast ekki tunga um
tönn þegar liann hafði ráðist í annað eins og það, að ger-
ast forsöngvari á himnum. Og betur befir aldrei verið
sungið. Um þessi 4 síðustu vers er það réttast bermt,
sem séra Mattlnas Joehumsson seg'ir um Hallgrím í öðru
sambandi: Við „verðum að sleppa öllum samanburði“.
Ég' vík þá næst að H. sálminum: Hrópaði Jesús háit í
stað.
Hann er mjög ólíkur 25. sálminum að flestu nema
snilldinni. Megineinkenni hans er liinn dæmalausi, tign-
arlegi innileiki. Ef 25. sálmurinn minnir á fjallgöngu og
flug í hæstu liæðir, minnir 44. sálmurinn á friðandi org-
antóna í fagurri dómkirkju. Matthías Joelnimsson telur
þennan sálm með mestum heilagleikablæ allra Passíu-
sálmanna, og Valdimar Briem telur hann einlivern dýr-
mætasta huggunarsálm.
En á bitt má einnig líla, live meistaralega þessi sálm-
ur er saman settur. Hann er sennilega ortur i áföngum,
en hann hlýtur að vera þaulhugsaður allur í heild. Hann
minnir á vel gerða tónsmíð, þar sem ákveðin stef eru
með liöndum höfð, unnin úl og fléttuð saman eftir lmit-
miðuðum reglum, án þess þó að andríkið verði nokkru
sinni út undan, eða að listarhandtökin skyggi á.
Textinn er ortur i einu versi, og í lok þess hljóma bæði
þau stef, sem mynda alla uppistöðu sálmsins, en það
eru orðin „faðir“ og „hendur“.
Eftir það fer sálmurinn fram í skýrum áföngum.
Fyrst eru versin 2.—(i. Þátturinn hefst með inngangs-
versi, en því næst er lagt út af orðinu „faðir“.
Þá eru versin 7.—15. Þátturinn hefst einnig með inn-
gangsversi, en ])ví næsl er lagt út af orðinu „hendur“.
Þá er að hætti góðra tónskálda nokkurt hlé til þess að
þreyta ekki, fagur millileikur, djúpsett sálgæsluráð, reisl
á dæmi Jesú Krists. Þessi þrjú vers, 16.—18. vers gætu
verið alveg sjálfstæður sálmur, yndislegar áminningar