Kirkjuritið - 01.12.1943, Síða 44

346
Afstaðan til ættlandsins.
Nóv.-De».
Ég Ijósið sé, sem lýsir yfir hafið,
mitt land þitt nafn er djúpt í hjartað grafið.
Til þín ég kafa gegnum brim og boða,
unz berst ég heim í nýjum morgunroða.
Ingibjörg Guðmiinctsson.
Afstaðan til ættlandsins.
Kirkjuritið er nú öflugasta og ljúfasta tengitaugin milli mín
og ættiamlsins, næst bréfum systkina minna. Hafa vil ég i hyggju
að senda Kirkjuritinu smágrein, en óttast helzt, að ég tiafi fatt,
sem því er samboðið. Vissulega væri gott, að þjóðarbrotið vestra
ætti sem bezta samleið með móðurkirkjunni. Minna ber nú en fyr
á deilumálum, má segja, að fullur friður ríki. En ])vi miður er
slarfsdugur að dvína í báðum hópunum, elzta fólkið fellur i va),
íslenzka hugsunin, málið sjálft og samúðin með því er því miður
fremur ,,í orði en á borði“. Þessir ægilegu timar orsaka djúp-
tækt rót í byggðum og bæjum, sem óhjákvæmilegt er. En öll af-
staða til ættlandsins er hlý, hlýrri en fyr, enda er ísland nú
miðpunktur, sem um er ritað, luigsað og talað.
Sigurður Ólafsson,
prestur, Selkirk.