Kirkjuritið - 01.12.1943, Qupperneq 45

Kirkjuritið.
Ljósgeislinn.
Fyrir nokkrum árum kynntist ég fátækri konu i
Reykjavík. Hún heitir Marta Valgerður Jónsdóttir, ættuð
úr Rangárvallasýslu, ínaður hennar er Björn gjaldkeri
Þorgrímsson, læknis Þórðarsonar. Búa þau á Skóla-
vörðustíg 21 í Reykjavík. Frú Marta er mæta vel gefin
á alla lund, menntuð og' stórfróð, einkum Iiefir hún
lagt fyrir sig ættfræði, og eru afköst liennar við ritstörf
frábær. Við hana hefi ég átt nokkur bréfaskipti, og mega
sum bréfa hennar teljast merkilegar ritgjörðir, sem flest-
ir ritstjórar myndu telja sér happ að fá til birtingar,
en það er fjarri hennar skajii að miklast af verkum
sinum og flaggar þeim ekki fyrir alla. Kona þessi er
bæði draumspök og dulskygn, og það svo, að hún kemst
i náið samband við skip í sjávarháska, þegar hún hvílir
vel vakandi í rúmi sínu. Einn merkilegan og áhrifarík-
an atburð bar fyrir hana siðastliðinn vetur, sem liún
lýsti að nokkru í bréfi, sem hún skrifaði mér þá litlu
síðar. Með liennar samþykki set ég hér orðréttan kafla
úr því bréfi, og er hann á þessa leið:
„Þormóðsslysið tel ég mig liafa skynjað og fylgzt með
þvi til enda. Allan daginn þann 17. febrúar, allt frá
niorgni, var ég i sambandi við skip, er ég vissi að myndi
farast. Ég var eirðarlaus, þótt ég léti ekki á því bera,
sagði samt nokkrum sinnum um daginn: „Það verður
stórslvs í dag eða nótt“. En þá, eins og áður er svona kem-
or fyrir mig, fannst mér ekkert vera hægt að gera. Það
er eins og þessi örlög séu þegar ráðin.
Um kvöldið, þegar allir voru háttaðir og kyrrð komin
á, dróst ég nær þessum sorgaratburði, og vissi ég þá, að
tarþegar myndu vera með skipinu, þvi áhrifin voru