Kirkjuritið - 01.12.1943, Qupperneq 48

Nóv.-Des.
Bróðurkveðja úr heimi eilífðarinnar.
Árið 1901, á uppstigningardag', drukknaði bróðir minn, atgerv-
ismaður hinn mesti. Hann var rúmu ári eldri en ég, og vorum
við mjög samrýmdir..
Tveimur dögum eftir slysið var mér tilkynnt Iátið, og eins og
gefur að skilja, var ég mjög sár og leiður yfir fréttinni. Eg hafði
ekki eirð í mér til að vinna og gekk upp að Skólavörðu til j)ess að
reyna að létta mér sorgina með því að horfa yfir umhverfið fagra.
Á 9. tímanum gekk ég heim í herbergið mitt. Ég gat ekki aðhafst
neitt, svo að ég ásetti mér að leitast við að sofna. Ég gat ekki
sofnað, tók því bók og fór að lesa. Þegar ég er nýbyrjaður á
lestrinum, er barið að dyrum, og ég kalla: „Kom inn“. Hurðin er
opnuð. Maður stendur í dyrunum og heldur um hurðarhúninn,
og ég þekki strax, að það er bróðir minn. Albjart var enn í her-
bcrginu þetta vorkvöld. Ég vcrð mjög glaður og segi:
„Nei, ertu kominn?“
„Komdu blessaður og sæll“, segir hann. „Ég kom til að biðja
þig bónar“.
Þá svara ég:
„Ég veit ekki, hvað ég vildi gjöra fyrir þig undir þessum
kringumstæðum“.
Hann segir:
„Bónin er sú, að þú trúir því ALDREI, að ég sé dáinn. Guð
veri með þér. Líði þér alltaf sem bezt“.
Að svo mæltu fer hann og lokar dyrunum. Lýkur þeim þó upp
aftur og segir;
„Þú ætlar að MUNA þetta“.
Síðan ligg ég undrandi, og hið fyrsta, sem ég hugsa, var þetta:
„í^g var þó ekki sofandi“. Ég hélt á bókinni og var höndin f
opnunni, sem ég var að lesa. Einnig leit ég á úrið mitt og setti
vandlega á mig hvorttveggja bls. talið, 163, og tímann, 8.55. Síðan
tek ég blað, sem lá á borðinu, og legg í opnuna á bókinni, þvf að
eftir þetta gat ég ekki Iesið.
Morguninn eftir stóð mér þetta allt lifandi fyrir hugskotssjón-
um. Miðinn var í bókinni við bls.talið.
Ekkert atvik í lífi mínu man ég skýrar en þetta.
(Höf. vill ekki að svo stöddu láta nafns síns getið. En bann
er mjög sannorður og vandaður maður).