Kirkjuritið - 01.01.1946, Side 7

KirkjuritiÖ.
Nýr áfangi.
Dimmt er í lofti og drungaleg él,
dapurt á farmannavegi.
Nú berst ég um hafið msð bilaða vél
á brotnu og áralausu fleyi.
Og báturinn sogast í brimlöðrið inn,
og bylgjurnar ógnandi gína.
Nú finnst mér sem þróttur og manndómur minn
og máttur sé allur að dvína.
Þctt leiðin sé vandfær með vanmáttarkennd,
er vonin og trúin í stafni.
Ég öruggur snnþá við stjórnvölinn stend
og stýri í frelsarans nafni.
Ég hugði, á boðunum biði mín strand
og brátt mundi leiðin á enda,
en innst út við sæflötinn eygi ég nú land,
þar ætla ég ferjunni að lenda.
Og brimólgu lægir, nú klappar á kinn
kærleikans vorgolan hlýja,
og byrinn er ljúfur, og báturinn minn
nú brunar að landinu nýja.
Og leið er á enda. Með fögnuð ég fer
mitt framtíðarlandið að byggja,
því bárurnar háreistu, brimrót og sker
að baki mér alstaðar liggja.
Ég siglt hsfi lengi um svalkalda dröfn,
og sízt hefir dugað að kvarta.
Nú lendi eg að síðustu hólpinn í höfn
á hamingjulandinu bjarta.
Jón Eiríksson.