Kirkjuritið - 01.01.1946, Síða 9

Kirkjuritið.
Uppstigning.
3
II.
Atburðurinn gerist um hásumar í fagurri skógarhlið.
Sól skín i heiði, og blikar á vængi óteljandi spörva, sem
fljúga grein af grein og' sá hvorki né uppskera. Milli
trjánna brosa rauðar vallarliljur og önnur blóm, mynd
þess, sem hreint er og fagurt. I vestri ljómar gullið
musterisþak yfir borgarhús og stræti eins og sólroðinn
jökultindur. Opin rjóður eru hér og þar milli silfur-
litra olíuviðarlunda. Inni í einu þeirra er samankom-
inn fámennur söfnuður og yfir honum einhver ódáins-
birta, eins og bimneskt endurskin frá einum í miðjum
flokkinum ummvndi allt. Allir mæna á liann hugfangn-
ir. „Herra“, spyrja þeir, „ætlar þú á þessum tíma að
endurreisa ríkið handa ísrael?“ En hann svarar: „Ekki
er það vðar að vita tíma eða tíðir, sem faðirinn setti af
sjálfs síns valdi“. Faðirinn veit það einn, hvenær ríkið
kemur með krafti. „En þér munuð öðlast kraft“, segir
hann, „er heilagur andi kemur yfir yður, og þér mun-
uð verða vottar mínir bæði í Jerúsalem og í allri Júdeu
og Samaríu og til yztu endimarka jarðarinnar“ Þegar
hann liefir þetta mælt, lyftir hann höndum og blessar
þá. Það er sem himinn og jörð sameinist, og við það
b.verfur hinn upprisni þeim sýnum. „Ský nam hann
frá augum þeirra". En livergi bregður þó fölva á. Fugl-
arnir syngja glatt, blómin anga. Sólin skin á andlits-
drætti, markaða djúpum fögnuði og friði. Ljómi staf-
ar úr augum, sem aldrei devr. Þeir liorfa til himins.
Samfélagið varir. Meistarinn er og verður með læri-
sveinum sínum alla daga, visar þeim veginn hærra,
hærra.
Og postularnir hefja þegar gönguna upp á við.
III.
En nú? Hvað liður uppstigningu okkar? Hvert stefn-
ir mannkvnið? Vegirnir eru aðeins tveir, til lífs eða
glötunar.