Kirkjuritið - 01.01.1946, Qupperneq 26

20
Benjamín Kristjánsson:
Jan.-Febr.
þeim í lilut. Og loks er hinu valdagráðuga mannkyni
fenginn í hendur sá blossandi reiðisproti, sem afmáð
getur heilar borgir í einu vetfangi, drepið milljónir
manna á andartaki og lagt heil lönd i auðn, svo að þar
spretti ekki gras úr jörðu um ókomnar aldir.
Hvað megnar kirkja Krists í slíkri veröld? Hrynur
hún ekki eins og spilaborg, liverfur eins og draumur í
hamförum þeirra náttúrukrafta, sem mennirnir hafa
lært að nota til að afmá liver annan með? Mun skap-
arinn ekki láta mennina farast í syndum sínum, fleygja
þeim i glatkistuna sem ónýtum efniviði, líkt og gerl
hefir verið við ýms fornaldarskrímsl, sem átu hvert
annað upp til agna, fyrir órófi alda?
Þannig læðast spurningarnar að oss, er vér horfum
óhuldum augum á rás atburðanna, og sjáum að veröld-
in, sem fellur í erfðalilut ofheldisins, verður annaðhvort
sviðin eyðimörk, eða fullkomin glötun alls lífs.
III.
Að Vonum liafa margir trúmenn verið hölsýnir frá
upphafi vega, þegar um er að ræða hjálpræði mann-
kynsins. Jafnvel Kristur sagði, að glötunarvegurinn væri
hreiður og margir þeir, sem færu hann. En þröngt væri
hliðið og mjór vegurinn, sem til lífsins læg'i. Meðan
þroski sálnanna er lítill, verður þeim villigjarnt í frum-
skóguin sjálfselsku sinnar, og erfðasynd þeirra hvata,
sem moldinni heyra til, verður þeim fjötur um fót.
Hvernig má sönglist hinna himnesku veralda ná lilust-
um þeirra, sem aldrei þráðu himneska veröld, aldrei
þekktu hana, né væntu hennar? Það er langrar stundar
verk fyrir skaparann að hlása lifandi anda í nasir manns-
ins og gera hann að vitsmuna veru og setja á hann guð-
dómlegt svipmót. Til þess þarf maðurinn að ganga
gegnum margar þrengingar, læra af liöppum sínum og
glöppum, sigrum og ósigrum og vitkast af lífsbaráttunni.
En jafnvel þetta er ekki nóg. Spámenn og spekinga