Kirkjuritið - 01.01.1946, Síða 36

30
Jan.-Febr.
Þú hugðir sérhvern vera vin,
sem við þér hló í bragði,
en varðist ei, hve veröldin
sín vélabrögðin lagði,
og hæfir oft í hjarta þann,
sem hjarta falslaust gefa vann.
Þeir hljóta stundum grimmleg gjöld,
sem glaðir heiman fóru.
Með rofna brynju, skarðan skjöld
og skakkaföllin stóru.
Þeir koma heim úr lífsins leik,
með lamað fjör og sárin bleik.
Þú gekkst að heiman verks á vit
f víngarðinum kæra.
En þá var brugðið björtum lit,
á burtu sólin skæra
og hríðarkólga um höf og lönd
og heljargnýr við dimma strönd.
En skal það hamla helgri dáð
á hátíð ársins nýja
að boða Drottins dýrð og náð,
þó dragi upp bliku skýja
og drynji hátt í heljargrind
og hljóði feigð í döprum yind?
Á einum Guði er allt vort traust,
hann er vort hæli og styrkur
um vetrarhjarnið vegalaust,
um voðans slysamyrkur, .
um ófærunnar einstig hál,
um æfidagsins frost og bál.