Kirkjuritið - 01.01.1946, Qupperneq 46

40 Eitt veit ég. Jan.-Febr.
ustu bænheyrslu og trúnarreynslustundir sínar sem fullkomið
einkamál sitt við Guð.“-------
Á þessa leið mælti merkur maður við mig nýlega. — Vera má
raunar, að hann hafi ekki sagt: „sem var á hækjunum“, en mig
minnir það, af því að Gísli frá Hjalla hefir verið kallaður á Elli-
heimilinu: „Gísli á hækjunum“, til að aðgreina hann frá öðrum
Gíslum á heimilinu.
Ég skildi vel fyrrgreind ummæli. Satt bezt að segja, hefir mér
þótt nóg um blaðaskrifin um breytinguna, sem orðin er á heilsu-
fari Gísla frá Hjalla. Ég hefi ekki búizt við, að þau mundu snúa
mörgum til lifandi trúar. En hitt hefi ég óttazt, að þau yrðu
Gísla sjálfum til ógæfu. Það er oftast erfitt að gæta sannrar auð-
mýktar, þegar alþjóðareftirtekt beinist snögglega að manni, sem
fáir tóku eftir áður. Og þegar gestir koma í hundraðatali á fáin
vikum og spyrja manninn, „sem nýlega var heill orðinn“, sömu
spurninganna, þá gengur það kraftaverki næst í mínum augum,
ef hann þolir alla þá áreynzlu. — „Gestirnir síðan 7. október eru
orðnir yfir 700, og börn þó ótalin“, segir Gísli.
Mér virðist Gísli hafa þolað allan gestaganginn furðanlega vel,
og veit, að hann biður um, að auðmýkt sín hverfi ekki. Þess
vegna hefi ég ekki skorazt undan að skrifa um hann nokkur
orð í Iíirkjuritið.
Almennu blöðin hafa lýst svo rækilega þessu „undri á Elli-
heimilinu" í Reykjavík, að ég tel óþarft að fara að endurtaka
þær lýsingar hér. Ég hefi ekki orðið var við neinar missagnir í
þeim. En vitanlega get ég ekki borið um þau atriði, sem Gísli
veit einn um, eins og t. d. um sýnir hans. — Hinsvegar get ég
borið um það, sem hér segir: .
Hann hefir nú fullan mátt í höndunum og gengur staflaus um
heimilið, er samt dálítið haltur, enda er annar fótur hans styttri
en hinn eftir margar læknisaðgerðir. Hann fer hjálparlaust í
bað, en áður þurftu 2 eða 3 stúlkur að hjálpa honum í baðkerið
og upp úr því aftur. Fétasárið er horfið. Það var hann með
er hann kom á Elliheimilið fyrir 13 árum. — Oft hafðist það svo
illa við, að kvartað var um ódaun af því. — Sjón hans er miklu
betri en áður. Nú les hann gleraugnalaust, en hafði áður gengið
lengi með gleraugu. — Og það sem bezt er: Hann er breyttur
maður í viðmóti og allri umgengni.
„Þessi bati hans hefir auðvitað verið að smákoma“, býst ég við
að sumir segi.
Um það þrátta ég ekki. En hitt veit ég, að heimilisfólkinu var
alveg ókunnugt um nokkrar „hægfara framfarir“, — að síðast-
nefnda atriðinu fráteknu.