Kirkjuritið - 01.01.1946, Qupperneq 64

58
J. Kr. í.: Grundv. Friðar er kærl. Jan.-Febr.
sér fljótt eftir hræðslukastið. Ég leiddi hana nú eins
og áður. En nú sleppti hún ekki liendi minni. Oft eftir
þetta fórum við út, og hún hað þá: „Leiddu mig pahhi.
Þú mátt ekki sleppa mér“. Eitt það síðasta, sem ég
heyrði hana segja var þetta: „Pahhi, leiddu mig. Slepptil
mér ekki.“ Já, hún er dáin, en þessum orðum liennar
gleymi ég aldrei. Líf mitt hefir oft fært mér hættur og
órósemi, en af ástvininum mínum litla liefi ég lært, að
ómögulegt er að komast einn síns liðs þetta líf á enda,
ég þurfti æðri og máttugri liönd til að leiða mig, föður-
hönd Guðs. í erfiðleikum lífs míns hefi ég heðið með
barnslegu trausti: Faðii’, haltu í liönd mér! Faðir,
slepptu mér ekki.“
Það er einmitt þetta, sem við mennirnir þörfnumst
til þess að finna friðinn, bæði hið innra og ytra. Við
þurfum að geta leitað til hans:
sem bylgjur getur hundið
og hugað stormaher.
Því að:
Hann fótstig getur fundið,
sem fær sé handa þér.
Við* innsiglum ekki friðinn með fallbyssum og víg-
vélum — heldur' með kærleika til Guðs og manna. —
Það er sannur friður.
Við þökkum föðurnum fyrir þann frið, sem fenginn
er, og hiðjum hann að blessa hann, svo að hann verði
sannur friður, grundvallaður á kærleika.
Jón Kr. tsfeld.