Kirkjuritið - 01.12.1946, Qupperneq 14

308
Ásmundur Guðmundsson:
Nóv.-Des.
þjóðfélaginu, og reyna að efna það heit i anda Krists og
að dæmi lians. Þeir verða að leitast við, livað sem eig'in
hagsmunum og öðrum áhugamálum líður, að stuðla að
þeim jöfnuði og réttlæti, sem kristilegt samlíf getur
byggzt á bæði með einstaklingum og þjóðum, þeir mega
aldrei láta undan öflum ranglætisins né vonzkunnar,
livað sem það kostar. Þeir verða jafnvel, ef þörf gerist,
að leg'gja lífið í sölurnar. Engin fórn er of stór fyrir
konungsríki Krists á jörðu.
IV.
Guðsþjónustulífið og bænalífið þarf að eflast, sum-
staðar jafnvel rísa úr rústum. Hvorttveggja er víða um
beim börmulega dauft. Mikill meiri hluti fólks sækir
sjaldan eða aldrei kirkju, telur boðskap þann, sem þar
er fluttur, sér óviðkomandi og úreltan og liefir engan
skilning á gildi kristilegs samfélags og safnaðarlífs.
Sjónarmið kirkjunnar gleymist fólki fyrir sjónarmiði
efnisbyggju og' sjúks aldarliáttar, því finnst eðlilegt,
að kirkjulega lífið fjari út fyrir borgaralega lífinu.
Við þetta bíða menn óbætanlegt tjón. Kirkjur kristn-
innar bafa á liðnum öldum verið voldugastar aflstöðvar
andlegs lífs á jörðinni og eiga að vera það enn og geta
orðið, guðsþjónusturnar dýrlegar stundir, belgaðar af
liiminsins náð. Og blessunin yfir kirkjulegum atböfn-
um, skírn, fermingu, altarissakramenti, hjónavígslu og
kveðju til framliðinna liefir orðið undursamlegur kraft-
ur í lífi margra. Guðsþjónustur þurfa aftur að verða
sama næring trúarlífi kristinna manna sem þær voru í
fyrstu kristni. Um lmignun bænabalds er erfiðara að
dæma en hnignun guðsþjónustubaldsins, því að ekki
verða taldar bænirnar, sem stíga upp frá björtum mann-
anna, og' Guð einn veit, bve máttugar þær eru og' heitar.
En sú staðreynd talar þó skýrl sínú máli, að fjöldi
stálpaðra barna i kristnum löndum kann enga bæn,
ekki einu sinni „Faðir vor“, og grátleg fáfræði breiðisl