Kirkjuritið - 01.12.1946, Page 43
Kirkjuritið,
Sýn Vasils.
337
„Hvar ætli eldivið sé að finna á þessari eyðimörk?“ svaraði
\'asil og handlék byssuna enn eins og hirðir stafinn sinn.
„Þér er léttur fóturinn", tók Pétur Pasca til máls. „Og svo er
nóttin í raun og veru ekkert sérlega dimm“.
„Nei, ekkert sérlega dimm vegna snjóbirtunnar“, sagði einhver
hinum megin við glæðurnar.
„Það er djöfuls nótt, endurtók einn mannanna og stundi við.
„Vasil, þér er léttur fóturinn“, hélt Pétur Pasca áfram, og
Skurtu gamli, sem hafði verið að berjast við að kveikja sér í
vindlingi, leit upp:
„Já, já, Þér er léttur fóturinn. Því þá ekki að leita að einhverj-
um eldiviði?“
Eg er hér við fangagæzlu“, maldaði Vasil í móinn og skellti
saman fótunum, en hélt sér að öðru leyti í sömu skorðum.
„Hundur gæti haldið vörð um þá“, hrópaði Skurtu. „Auk þess er
það ég, sem segi hér fyrir verkum“.
Einhver rak upp hrossahlátur.
„Kcrlingin þín mundi verða uppveðruð af vegtyllu þinni“.
„Láttu kerlinguna mína í friði‘,‘ hreytti Skurtu út úr sér. „Hún
var ung á sínum dögum og ól mér mörg börn, einkum syni“.
„Hvar eru þeir?“
Skurtu yppti öxlum og sló út höndum.
„Guð einn veit um þetta stríð .... og svo Bokkarnir", bætti
hann við hikandi eftir andartaksþögn.
„Þeir kunna að berjast", sagði einhver.
„Þeir eru frá skollanum sjálfum“, kvað við á ný úr dimmunni.
„Ekki stoðar það okkur mikið“, sagði annar.
„Nei, en fallbyssurnar þeirra myndu stoða okkur“, sagði Skurtu
og glotti við. Honum hafði loks tekizt eftir margar tilraunir að
slá eld í rakan vindling.
„Heyrið þið jafnvel núna nokkura vitund til þeirra?“ spurði
Vasil.
„Fari þeir norður og niður“, sögðu nokkrar raddir í einu. Síð-
an varð þögn um stund. Það var aðeins þyturinn í vindinum, sem
hvein í náttmyrkrinu.
„Vasil“, hóf Pétur aftur máls, það var meiri þráinn í hon-
um.
„Þér er léítur fcturinn, og einhversstaðar hlýtur að vera eldi-
viður, og nóttin er ekki svo sérlega dimm ....“
„Ef við finnum ekki eitthvað til eldsneytis, verðum við allir
dauðir fyrir morgun“, tók Skurtu undir með honum og kinkaði