Kirkjuritið - 01.12.1946, Qupperneq 45

Kirkjuritið.
Sýn Vasils.
339
Hann var aftur einn og skjálfandi í náttmyrkrinu, fallbyssudun-
urnar úr fjarska minntu hann aftur á veruleikann.
„Viður, viður. Ég átti að finna við“, nöldraði hann. „ En hvar
svo sem skyldi vera við að finna á þessari ólukkans eyðimörk.
Guð minn. En sú nótt. Stormurinn hýðir eins og svipa og snjór-
inn, sem hann lemur framan í mig, stingur mig eins og nálar. —
En hvar í fjáranum á ég að finna við“.
Vasil stóð kyrr og barði sér, krókloppinn. A þessu reiki hafði
hann ekki haldið sér við veginn, hann hafði þrammað eins og
blindingur út í nóttina. Hann sá ekki mikið frá sér, en hér og þar
sló dökkvari blæ á snjóinn, þar sem mjallariagið var þunnt, hann
sá ólögulegar hrúkur, e.r gátu verið hvað sem vera skyldi, grjót-
hrúga, dauður hross-skrokkur, heydes fúin og forn. í þessari
ískyggilegu einveru næturinnar gátu þær líka verið geigvænlegar
— allt gat átt sér stað á stríðstímum.
Það fór hrollur um Vasil, og aftur hófst sýnin fyrir augum hans:
Þorpið friðsæla. Hann sá á ný aldinhraukana, og handan við
girðingu einhvers staðar tók skær meyjarraust undir viðkvæðið
í Iaginu, sem pilturinn var að blístra.
„Ég verð þó að finna við“, hrópaði Vasil, og hratt frá sér
þessum friðarsjónum. „Hinum er helkalt, og ekki get ég verið á
þessu göltri í alla nótt“.
Hann leit aftur í kringum sig og þótti sem hann gæti greintí
dökka línu, upphleyptan þjóðveginn ekki óralangt frá — gangan
myndi verða auðsóttari þar.
Hann tók að brjótast hægf, og með erfiðismunum í áttina til
þessa troðnings. Óslétt var undir fæti, hann var þreyttur og
dauðkalt á fótum.
Allt í einu stóð hann kyrr. — Hvað var þarna yfir frá? Þrír
krangalegir draugar hlið við hlið — þrjár forneskjulegar, ein-
mana beinagrindur, sem sköguðu óljóst upp í náttmyrkrið.
Hjartað tók að hamast í brjósti honum og sviti spratt fram í
lófana. Hvað var þetta? En hvað nótin var ægilega einmanaleg.
þó, hví skyldi hann vera hræddur. Vofur voru vofur — sauð-
meinlausar — þá var stórum lakara að hitta fyrir bráðlifandi
Þýzkara. Og þó á þessu augabragði var hann ekki alveg viss um
það nema hann vildi heldur fást við Þýzkara.
Vasil herti sig þó upp og skálmaði til drauganna þriggja, sem
stóðu grafkyrrir og lofuðu honum að koma nær — þrír krossar,
þrír einmana, veðurbarðir trékrossar. Þrjár yfirgefnar grafir.
Vasil gjörði krossmark fyrir sér ósjálfrátt og muldraði bæn
fyrir hinum látnu. Hann starði höggdofa á þessar þrjár dapur-