Kirkjuritið - 01.12.1946, Qupperneq 47

Kirkjuritiö.
Sýn Vasils.
341
baráttuhuginn, sem blundar í hverjum manni. Rígfastur krossinn
varð að andstæðingi, sem hann þurfti að sigrast á.
Nú tók við einkennilegasta glíma á þessum eyðivöllum. Vind-
urinn hvein eins og refsinornirnar brytust út, meðan unglingur-
inn stríddi við krossinn. Táknið hljóða og hreyfingarlausa veitti
viðnám, likast því sem maður væri, og unglingurinn barðist af
alefli eins og hann ætti að leggja óvin að velli.
Vasil læsti báðum örmum um krossinn, eins og hann væri lif-
andi, togaði, ýtti og skók blýfast minnismerkið, sem sýndisi ekki
ætla að láta undan. Svitinn rann eins og regndropar niður kinn-
arnar. Hann hafði þeytt af sér húfunni og losað byssuna af bak-
inu. Vasil hamaðist af öllu afli. Það var eins og eitthvað af hatri
væri í allri þessari þrautseigju.
Allt í einu lét krossinn undan .... svo snöggt, að Vasil skall
með honum til jarðar, lá þar flatur ofan á föllnum andstæðingn-
um — andstæðingnum, sem var ekkert annað en trékross.
Vasil lá stundarkorn lafmóður með leiftrandi augum. Hvert
sinn sem hann andaði að sér var það eins og ekkasog, sem hann
réði ekki við. Vindurinn hvein um hann og lamdi ískristöllum
framan í hann ....
En hann hafði unnið sigur. Kro'ssinn var rifinn upp. Hann hafði
fundið við í eldinn fyrir þá, sem lifðu .... Þá var allt gott.
Eldurinn hafði slokknað. Jafnvel glæðurnar voru dánar út og
allar samræður um leið. Bæði fangarnir og fangaverðirnir húktu
eins og hrúgur af fatadruslum í kringum kulnaða glóðina. Það
var harlalítill munur á þeim þessa þjáninganótt.
Omur af fótataki handan úr náttmyrkrinu nálgaðist þá. Ekkert
sást enn, en allt í einu stóð Vasil fyrir framan þá og dró á eftir
sér eitthvað þungt og svart eins og skugga.
Eldiviður!
Hópurinn kringum öskuna rak upp gleðióp; þótt honum væri
Iregt tungu að hræra, duldist ekki, hve honum létti við komu
Vasils. Og nokkurir stóðu upp ósjálfrátt og fálmuðú eftir tinnu-
steinunum sínum með krókloppnum fingrunum.
Vasil þagði. Hann dró þungt andann. Gangan til baka í nátt-
•uyrkrinu hafði verið eins og bardagi — bardagi við vind og snjó
°S kulda — og þó einkum barátta við eigin samvizku. Þessvegna
þagði hann og lét að lyktum þunga krossinn hniga að fótum þeim,
sem höfðu verið að bíða ......
Skurtu áttaði sig fyrstur á því, hverskonar eldsneyti Vasil