Kirkjuritið - 01.12.1946, Qupperneq 68

362
Richard Beck:
Nóv.-Des.
hugur séra Kristins til ættlandsins, því að hann er ís-
lendingur góður, kann vel að meta íslenzkar menning-
arerfðir, tungu og bókmenntir, og telur Vestur-Islend-
ingum það hinn mesta gróða að varðveita þær í lengstu
lög. (Smbr. t. d. erindi hans „Holl þjóðernis-stefna“, er
liann flutti á þjóðræknisþinginu í Winnipeg 1923, og'
prentað er í Sameiningunni það ár). En forðast vill
hann í þjóðræknismálum, sem annarsstaðar, öfgar og'
ofstæki. Annars má segja, að liann sameini það i rílcum
mæli í fari sínu að vera ræktarsamur við ættland sitt
og erfðir og samtímis trúr og eldheitur Bandaríkjamað-
ur, og var það því hreint ekki nein tilviljun, að liann
flutti á Islandi erindi um „Hugsjón Bandaríkjanna“.
Hjá honum, sem öðrum liugsandi mönnum og konum
af íslenzkum stofni vestan hafs, er enginn árekstur milli
ræktarseminnar við ættlandið og þegnskyldunnar við
liið nýja heimaland. Fer liann réttilega um það mál
þessum orðum í fyrnefndu erindi sínu:
„Vér Vestur-Islendingar stöndum, eins og oft liefir
verið hent á, með sinn fótinn i hvoru þjóðerninu. Engin
hætta stafar af því fyrir þjóðirnar, sem vér tilheyrum.
Borgaralega gerir það enga skiptingu í huga vorum. I
þeim efnum finnum vér Ijóst til þess, að liollusta vor
við land og þjóð hér er lieil og óskipt. En menningax•-
lega að standa í lifandi sambandi við tvær þjóðir og'
tvenn þjóðerni ætti beinlínis að vera ávinningur. Það
ætti að gera menn glöggskyggnari og viðsýnni, og vernda
menn frá þjóðei’nislegum öfgum og hleypidómum. Það
ætti að vera spor í þá átt, að samrýma réttilega þjóð-
ernis-tilfinningu og tilfinningu fyrir mannfélagsheild-
inni.“
Svo sem ætla má um mann, er jafn framarlega hefir
staðið í íslenzkum kirkjumálum og öðrunx félagsmál-
um vestan hafs og verið þar slíkur áhrifanxaður senx
séra Kristinn, hefir liann hlotið ýnxsar opinberar við-
urkenningar fyrir víðtækt og nxikilvægt starf sitt. Hann