Kirkjuritið - 01.12.1946, Qupperneq 74

368
Guðbjörg Jónsdóttir:
Nóv.-Des.
auguin, eins og Jmn er vön. A kistli við rúm Ingveldar
situr drengur ellefu til tólf ára. Ingveldur lætur hann
sitja liið næsta sér, svo að hún sé viss um, að hann taki
eftir því, sem lesið er. Hún var vön að spyrja liann út úr
lestrinum á eftir. En skyldi það eldd liafa gleymzt þenn-
an daginn? Á rúminu á móti lijónunum situr ung og
tiguleg lcona, það er Guðrún „snikkarakona“, eins og
hún var ætíð lvölluð. Á rúminu undir glugganum fyrir
framan húsdyr hjónanna situr gömul kona og unglings-
stúlka. Gamla konan lieitir Elín, hún var föðursystir
Sigmundar Guðmundssonar prentara. Eldvi var hún fríð,
en mesl óprýðir liana stór tönn, sem liggur ofan á hölc-
una, en dyggðin og trúmennskan slíin út úr hvérjum
drætti i þessu stórskorna andliti. Unglingsstúlkan lieit-
ir Sigurlaug og er systir Sigmundar prentara. Á rúm-
inu á móti situr önnur vinnukona, sem Jónína heitir,
hún þjáðist lengi af húðsjúkdómi, en á þessu heimili
er griðastaður fyrir fólk af öllum gerðum. Á rúminu þar
fyrir framan situr göjmul kona og' ungur maður, það eru
þau Kristín, systir Bjarna, húsbóndans, og Magnús, son-
ur Jiennar. Á þverrúmi lijá uppganginum situr gamall
maður, gráliærður, og þegar ég nú í liuganum virði hann
fyrir mér, þennan blágráa liörundslit og linýttu limi,
dettur mér í liugsöngvisa, sem liann sjálfur orti einu
sinni:
Horfinn er fagur farfi,
fölnuð er hlómleg jurt.
Frá angistar stríðu starfi
stefnir minn hugur burt.
Þetta er Kristján Sveinsson, og þetta er fólkið, sem
blustar á liúslesturinn með miklum fjálgleik. Hjá öll-
um þar er guðrælvnin engin uppgerð, hún var þar heim-
ilisföst.
Þennan umrædda sunnuda,g'smorgun ganga tveir menn
út með sjónum á Slvriðnesenni, á leið til næstu bæja.
Það voru þeir Sigurður snikkari og Björn Sæmunds-