Kirkjuritið - 01.01.1949, Qupperneq 49

SÉRA EINAR THORLACIUS
47
síðar að þetta var háttur hans, að ganga ekki fram hjá
kunnugum án þess að ávarpa þá hlýlega, ef þess var
kostur. Eftir að ég var sjálfur fluttur hingað til Reykja-
víkur og farinn að vinna með honum í stjórn félagsskapar
okkar prestanna, sem látið höfðum af embættum, kynnt-
ist ég honum fyrst verulega og má í fám orðum segja um
t>á kynningu, að mér féll hann því betur í geð sem ég
kynntist honum lengur. Mér vjrtist hann einlægur trú-
maður, efasemdalaus um höfuðatriði kristilegrar kenn-
ingar, með barnslegu trúnaðartrausti, frjálslyndur í skoð-
unum og umburðarlyndur við aðra. Hann sótti iðulega
kirkju til sóknarpresta sinna og stundum til annarra
Presta bæjarins. Oft heimsótti hann sjúka félagsbræður
og kunningja sína á sjúkrahúsum. Hann var ávallt hlýr
í annarra garð og virtist ala vinarþel til allra, er hann
hafði kynnzt, og þeir voru æðimargir á svo langri lífsleið..
Hann var sérlega minnugur á menn og ættfróður og
skrifaði ýmislegt um merka menn o. fl. og las það stund-
um upp á fundum okkar félaganna. Ávallt fannst mér
honum vera langt til fyrrv. sóknarbarna sinna bæði
yngri sem eldri og fylgdist hann vel með lífskjörum þeirra
og lífsferli. Mörg þeirra, sem hér í bæ eru búsett, leit-
uðu til hans um prestsverk, er svo bar undir. Séra Einar
var hið mesta prúðmenni í allri framgöngu, höfðinglegur
á velli og hélt sér þráðbeinum, þótt stirður væri orðinn
til gangs. Hann var mesti geðstillingarmaður, þíður í
viðmóti, skemmtilega ræðinn í kunningjahópi, sérlega
grandvar í dagfari, aflátssamur og nærgætinn. — Eins
og séra Einar var trúr og dyggur þjónn kirkjunnar og
fyrirmyndarþegn í þjóðfélaginu, má með sanni segja, að
fáir hafi prúðari gengið jafnlanga leið um „forgarð eilífð-
arinnar."
Séra Einar var jarðsunginn 12. jan. að viðstöddu fjöl-
menni og jarðsettur í Reykjavíkurkirkjugarði við hlið konu
sinnar, er hann hafði lifað hér með í ástríku og farsælu
hjónabandi í 48 ár. Við heimaathöfnina hélt séra Jón