Kirkjuritið - 01.01.1949, Síða 52

50
KIRKJURITIÐ
hið liðna og gylla. Eitt af því, sem prestarnir oft sakna,
er þeir ræða um kirkjuna, er vald hennar til að koma fram
sem stofnun, er í senn getur laðað og skipað, og sé skip-
uninni ekki hlýtt, þá refsað.
Svo getur átt sér stað í öllum félagsskap, að einhver
meðlimurinn sé ekki hæfur til að njóta réttinda þeirra,
sem félagið veitir honum. Slík var og skoðimin innan
kirkjunnar lengi fram eftir öldum, og er jafnvel enn í dag
innan sumra kirkjudeilda. Því segir ekki í Matt. 18,15—17:
En ef bróðir þinn syndgar á móti þér, þá far og vanda um
við hann, að þér og honum einum saman; láti hann sér
segjast, þá hefir þú unnið bróður þinn. En láti hann sér
ekki segjast, þá tak að auki með þér einn eða tvo til þess,
að hver framburður verði gildur við það, að tveir eða
þrír beri. En hlýðnist hann þeim eigi, þá seg það söfnuð-
inum. En ef hann einnig óhlýðnast söfnuðinum, þá sé
hann þér eins og heiðingi og tollheimtumaður. — Af þessu
hafa menn svo viljað ráða, að geri maðurinn enga yfir-
bót synda sinna, þá sé hann þar með fallinn á verknað-
inum og útilokaður frá söfnuði sínum, sbr. 1. Kor. 5, 11.—
13. — Upprætið hinn vonda úr yðar eigin hóp. 1 1. Kor.
5, 2. ávítar Páll söfnuðinn, að hann skuli líða illræðis-
menn innan sinna vébanda. 1 Opb. 2, 14, 15. kemur það
fram, að söfnuðurinn í Pergamos breyti rangt með því
að umbera Bíleamíta og Nikólaíta. Gal. 6, 1. segir það,
að hinir andlegu eigi að leiðrétta misgjörðamanninn með
hógværðaranda. Gætir hinnar sömu skoðunar í Dídake,
Kenningu hinna tólf postula, 2., 4. og 5. kap. Tít. 3, 10.
gerir ráð fyrir áminningum og útilokun. Versin 1. Kor. 5,
3.—5. sýna, að Páll byggir rétt sinn á andlegri gáfu,
sem að visu má aðeins beita í viðurvist safnaðarins. En
útilokun hins brotlega er meira en einfaldur burtrekstur,
heldur jafnvel tortíming holdsins. Eftir þessum leiðum í
hinu Nýja testamenti hefir kirkjan myndað það, sem nefnt
er meira bann, skilgreint það, sem annars vegar byggt á
Guðs orði, en hins vegar á framkvæmd þess manns, sem