Kirkjuritið - 01.04.1952, Qupperneq 17

SVO LANGA STUND
81
alls lífs á hnettinum, eins og hann eigi framundan að
bylta sér með feigðarglotti í sólargeislunum um aldir
alda.
Það er komið meira en mál fyrir mennina að átta sig
á orðum Krists í niðurlagi Fjallræðunnar:
Hverjum, sem heyrir þessi orð mín og breytir ekki eftir
þeim, honum má líkja við heimskan mann, er byggði hús
sitt á sandi; og steypiregn kom ofan og stormar blésu,
°g buldu á því húsi, og það féll, og fall þess var mikið.
Höfum við ekki þegar séð þetta hrun?
Afturhvarf til Krists — það er eina von mannkynsins
°g hvers einasta manns. Ekki svo, að við hrópum aðeins:
Herra, herra, án þess að gjöra vilja hans og föðurins á
himnum, heldur með því að breyta í fyllstu alvöru eftir
boðum hans.
Það þarf ekki annað en fylgd í raun og sannleika við eina
setningu orða hans, kærleiksboðið, til þess að bjarga jafnt
hfi einstaklinga og þjóða: Allt, sem þér viljið, að aðrir
tuenn gjöri yður, það skuluð þér og þeim gjöra.
Við þurfum öll að biðja:
Guð, gef heiminum nýja vakningu — afturhvarf til
Krists — og lát hana byrja í okkar eigin hjarta.
Leitumst við að þekkja hann, sem hefir svo langa stund
nieð okkur verið.
Hver sól, sem rís, minni okkur á ásjónu hans.
Hver tindur á tign hans.
Stuðlabergin á styrkleika hans.
Mildur blærinn á blíðu hans og blikandi stjarnan á bros
augna hans.
En um fram allt verði orð hans okkur andi og líf —
■iá, vera hans sjálf.
Blekkjum ekki okkur sjálf. Látum okkur ekki koma
til hugar að það sé að þekkja Krist og veita honum við-
töku að samþykkja ákveðnar trúarsetningar og játningar
honum til lofs, allt þetta, sem mennirnir hafa verið að
bjóða honum í stað þess eina, sem hann vill og krefst.