Kirkjuritið - 01.04.1952, Qupperneq 42

106
KIRKJURITIÐ
sinn með því að láta þá sjá sýnir eða fá vitranir. En þeir
gátu einnig orðið hans varir á annan hátt. Saga þjóðar-
innar eða mannkynsins opinberaði vilja Guðs, dauð nátt-
úran hið sama. — Þess sjást mörg dæmi í spámannarit-
unum, að spámennirnir hafa numið guðlega speki og lær-
dóma af því að gefa gaum að ýmsum fyrirbærum náttúr-
unnar eða hreint og beint af því að virða fyrir sér með
athygli það, sem fyrir augu bar. Hér eru tvö dæmi af
mörgum: Jeremía er dag einn á gangi úti á akri. Hann
virðir fyrir sér grein á möndluviðartré, sem vakið hefir
athygli hans. Vafalaust var hann niðursokkinn í hugrenn-
ingar áður. Hann var að hugsa um refsidóminn, sem hann
átti að birta þjóð sinni í nafni Guðs. Myndi sá spádómur
rætast? Meðan hann virðir möndluviðargreinina fyrir sér,
kemur nafn möndlutrésins fram í huga hans. Möndlutré
heitir á hebresku sjákéd. Ósjálfrátt minnir orðið hann á
annað hebreskt orð af sömu rót: sjökéd. En orðið þýðir:
Hinn vakandi; sá, sem vakir. Hér fær hann svar við því,
sem hann var að hugsa um. Guð hefir látið hann sjá þetta
tré, til þess að fullvissa spámanninn um, að hann er sá,
sem vakir yfir orði sínu til þess að framkvæma það. (Jer.
1,11—12). Sami spámaður horfir dag nokkurn á leir-
kerasmiðinn. Hann sér, hversu hann gerir verk sitt upp á
nýtt aftur og aftur, þar til kerið hefir fengið þá mynd,
sem hann óskar. Þannig fer Guð einnig að með þjóðirnar.
Hann umskapar þær, leitast við að fá fram þá fullkomn-
un, sem hann þráir (Jerm. 18, 1—10). — Spámennirnir
gátu tekið undir orð skáldsins: I sannleik, hvar sem sólin
skín, er sjálfur Guð að leita þín. Vilji hins stærsta opin-
berast stundum í því smæsta.
Guð opinberaði spámönnunum vilja sinn til þess, að þeir
boðuðu hann öðrum, þjóð sinni eða samborgurum. Þeir
gátu sagt eins og heilög Birgitta: Ekki aðeins sjálfum mér
til upplýsingar, en öðrum til hjálpræðis. — Menn fóru til
spámannaflokkanna eða atvinnuspámannanna og spurðust
fyrir um vilja Guðs, en svörin voru of mjög miðuð við