Kirkjuritið - 01.12.1952, Page 11

MINNING
217
gamalt. Hjá Guðrúnu voru börnin þó ekki nema fimm. Það
elzta var komið að heiman, en eitt hafði Guð sjálfur tekið til
fósturs, og hún var sæl fyrir það.
En auk bamanna höfðu þau hjónin, Bjöm og Guðrún, for-
eldra hans, sem bæði voru rúmföst. Skepnur áttu þau fáar,
eina kú með mjólk og kvígu ársgamla og nokkrar ær. Lítið
höfðu skepnurnar gert upp í úttektina hjá kaupmanninum. Var
reikningi þeirra lokað í nóvember. Það hefði þá verið gott, ef
Almannatryggingamar hefðu verið. Gott var þó á meðan drop-
inn var í kúnni og ögn var til af slátri, og líka höfðu þau feng-
ið hrossakjöt, svo að ekki þurftu þau að vera svöng.
Björn var að eðlisfari fremur þunglyndur, og lögðust þessir
erfiðleikar því mjög illa á hann. Þegar hann var ekki við
skepnuhirðingu, lá hann oftast uppi í rúminu og svaf. Hann
talaði fátt. — Guðrún skildi vel, hve bágt hann átti og reyndi
að ónáða hann sem minnst. Hún hafði líka alltaf nógu að sinna,
ekki máttu bömin og gömlu hjónin heldur sjá, að hún væri
ekki ánægð með lífið. Aðeins fyrir Guði einum þurfti hún ekki
að dylja tilfinningar sínar. Hann hafði alltaf verið: Eini vin-
urinn, sem hún hafði flúið til frá því að hún var bam og fór
fyrst frá henni mömmu sinni.
Nú var komið fram í miðjan desember og ekkert greiddist
ur- Börnin voru, sem fyrr segir, fimm, drengimir vom þriggja,
fímm og sjö ára, en telpurnar þrettán ára og eins árs. — Guð-
ruri hafði snemma um veturinn spunnið gott hvítt þelband, sem
atti að vera í jólapeysur. En nú var komið fram á jólaföstu,
°g enginn, sem Guðrún hafði beðið að prjóna þær, hafði mátt
Vera að því fyrir jólin. En þá rættist allt í einu úr. Systir Guð-
^únar kom í heimsókn. Bauðst hún til þess að taka peysu-
öandið og biðja nágrannakonu sína að prjóna úr því. Daginn
eftir að systir Guðrúnar fór með peysubandið, gekk í mikla
fannkomu. Guðrún hafði orð á því við mann sinn, að líklega
yrði hann að fá dálítið lán, svo að hægt væri að fara í kaup-
staðinn, áður en ófært yrði. Bjöm anzaði því ekki neinu, en
fttti í miklu sálarstríði. Leið svo fram, þar til þrír dagar vom
til jóla. Oft hafði Guðrún orðið að setja í sig kjark til þess að
láta ekki bugast. — Börnin litu á mömmu síua og spurðu:
..Á ekki að fara í kaupstaðinn fyrir jólin, eins og vant er?“
..Ó-jú, elskumar," svaraði hún og brosti við. Þá urðu bömin