Kirkjuritið - 01.12.1952, Blaðsíða 54

Vegurinn góði.
Fyrir nær tveimur áratugm tom brautryðjandi Oxfordhreyfingar-
innar, dr. Frank Buchman, til Islands á skemmtiferðaskipi. Hann kom
þá til ritstjóra Kirkjuritsins og skýrði honum frá hreyfingunni og sendi
honum síðar nokkrar bækur um hana. Á þeim heimildum er það reist,
sem segir um hreyfinguna í fyrsta árgangi Kirkjuritsins, 1935. Nú er
hreyfingin nefnd „Endurvopnunin siðferðilega“, og er miðstöð hennar 1
Caux á Svisslandi. Þangað hafa ýmsir Islendingar komið, m. a. séra
Jakob Jónsson og séra Öskar J. Þorláksson dómkirkjuprestur. Dr. Buch-
man man vini sína á Islandi. M. a. hefir hann skrifað ritstjóra Kirkju-
ritsins og sent honum erindi það, sem hér fer á eftir.
Hvarvetna leitast menn við að finna veginn góða til
öryggis. Ótti ægir öllum og gjörir loftið í mannheimi
lævi blandið. Ráðstefna tekur við af ráðstefnu, en friður
er engu nær. Fjárhagsvandamál ógna bæði gamla heim-
inum og hinum nýja. Sameinuðu þjóðirnar mæðast undir
ofurþunga þeirra og þær skortir réttan anda til að fást
við þau. Þjóðir missa trúna á leiðtogum sínum og stjóm-
málamennirnir — dugandi alvörumenn — erfiða, en sjá
engan ávöxt starfa sinna.
Sumir ætla, að leggja verði út í annað stríð. Mér virð-
ist þeir menn ekki vera með öllum mjalla, En þeir eru
til, sem vilja fúsir ganga út í allar þær ógnir, ef það
skyldi vera leiðin út úr ógöngunum.
Alstaðar sjáum vér óeiningu. Sundurþykkja er einkenni
vorra tíma. Menn rísa öndverðir hverir gegn öðrum sök-
um þjóðernis, kynþátta, stéttar, flokkssjónarmiða eða
blátt áfram af því, að skoðanir þeirra eru ólíkar.