Kirkjuritið - 01.12.1952, Blaðsíða 43

249
STEFÁN JÓNSSON, AUÐKÚLU
í Víðidal. Þar hittu þeir fyrir skólabróður sinn, Björn M.
Ölsen, er dvaldist þá um hríð með móður sinni, Ingunni
Jónsdóttur frá Melum, og stjúpföður sínum, Pétri bónda
Kristóferssyni. Frá Borg héldu þeir nafnar til Skaga-
fjarðar, en þar munu leiðir hafa skilizt. Stefán Magnús
létti ekki för sinni fyrr en á Stóra-Eyrarlandi í Eyjafirði.
Þar átti þá heima Hildur Eiríksdóttir, föðursystir hans,
og Þorbjörg, dóttir hennar, en þau voru þá heitbundin,
Þorbjörg og Stefán. Stóð brúðkaup þeirra þegar eftir
norðurkomu Stefáns, 22. júní, og gaf séra Daníel prófast-
Ur Halldórsson á Hrafnagili brúðhjónin saman. Var veð-
ur sérstaklega bjart og unaðslegt í Eyjafirði þennan dag,
en fram til þess hafði vorið verið kalt og rysjótt. Þóttu
slík veðrabrigði hið mesta hamingjumerki, enda varð sam-
búð þeirra hjóna hin ástríkasta.
*
En vestur í Svartárdal beið prestakall og bújörð, og
þangað urðu ungu hjónin að hraða för sinni — í ókunna
sveit til ókunnugs fólks. Með þeim fór til langdvalar Hild-
ur Eiríksdóttir og tvær sonadætur hennar á æskualdri,
Hildur Eiríksdóttir yngri og Þórhildur Benediktsdóttir.
Bergstaðir voru fremur rýrt prestakall. Tekjur prests-
ins voru metnar á 1000 kr. á ári. Þar í var fólgið eftir-
gjald jarðarinnar og heimatekjur, en landsjóður greiddi
200 kr. uppbót í peningum, og þótti það eigi lítil búnings-
bót. Húsakynni á Bergstöðum voru lítil og léleg. Bað-
stofan var alls fjórar rúmlengdir (stafgólf), fjögurra álna
breið undir lágreistri skarsúð. Eitt stafgólf var afþiljað
í hvorum enda, kölluð „sængurhús". Miðbaðstofan var
nieð föstum rúmbálkum og moldargólfi, en þiljur áttu að
heita yfir bálkunum. Við rúmstokkana voru djúpar gryfj-
ur í moldargólfið, enda hafði verið prestlaust á Bergstöð-
um árið áður og umgengni ekki góð. Þegar úttekt á jörð-
inni fór fram um vorið, urðu þeir séra Eiríkur Briem,
í Steinnesi, og séra Stefán að sitja á rúmbálkum og skrifa