Kirkjuritið - 01.12.1952, Blaðsíða 51

STEFÁN JÓNSSON, AUÐKÚLU
257
varð fátíðari með aldrinum og varð ekki banamein hans.
Hann andaðist úr lungnabólgu eftir mjög stutta legu og
hafði fullt ráð og rænu til hins síðasta.
•
Af viðkynningu minni og ættingja minna við séra
Stefán M. Jónsson ásamt því, sem ég hefi kynnt mér æfi-
feril hans síðan, blandast mér ekki hugur um, að hann hafi
verið óvenjulegur mannkostamaður og prýði sinnar stétt-
ar- Störf hans voru unnin í kyrrþey í fremur afskekktu
byggðarlagi. Minning hans er hvorki höggvin í stein né
Sreypt í málm. „Umgerðin er góðra drengja hjörtu“.
Hann var ekki auðugur maður, ekki héraðsríkur eða um-
svifamikill á veraldarvísu. En hann átti flesta þá kosti,
er sannan aðalsmann mega prýða. Farsæld fylgdi störf-
UtTi hans, og minning hans er tengd drengskap og ljúf-
fiiennsku.
Hver kynslóð er aðeins lítill steinn í hina miklu bygg-
lngu eilífðarinnar, og hver einstaklingur er sem lítið sand-
korn. Þannig er öllu afmörkuð stund, og sérhver hlutur
^ttdir himninum hefir sinn tíma.
Júní 1952,
Jón Eyþórsson.
L