Kirkjuritið - 01.12.1952, Qupperneq 20

226
KIRKJURITIÐ
,,Bö, bö, bö,‘ sagði kýrin. „Ég hefi nokkuð handa þér.
Ég skal gefa þér góða nýmjólk á hverjum degi, svo að
þú verðir alltaf saddur og þér líði vel.“
„Voff, voff, voff,“ sagði hundurinn. „Ég skal gæta húss-
ins, svo að enginn komist þar inn, nema hann sé velkom-
inn.“ Og svo sleikti hann hönd bamsins og dinglaði róf-
unni.
Þarna var líka gamall boli, sem alltaf var í svo vondu
skapi, að menn urðu hræddir, þegar hann baulaði. En nú
varð hann sjálfur alveg hissa, því þegar hann horfði í
áttina til jötunnar og sá þessi blikandi, skæru barnsaugu,
var eins og hann gleymdi sjálfum sér. „Það hlýtur að vera
eitthvað meira en lítið merkilegt við þetta bam, því að
ég get ómögulega verið reiður lengur.“
Svo teygði hann úr digra hálsinum sínum, eins mikið
og hann gat, og reyndi að sleikja fætur barnsins, þar sem
það lá í jötunni, eins og hann vildi segja:
„Þar sem þú ert, verða allir að vera góðir.“
Nú kom litla lambið og sagði: „Me, me, me.“ Mikið
held ég honum sé kalt, aumingja litla drengnum. Það er
svo kalt hérna í nótt. Ég held bara, að ég verði að hlýja
honum svolítið með feldinum mínum.“ Síðan skreið lamb-
ið til barnsins í jötunni og lagðist við fætur þess, til þess
að hlýja því, og sagði: „Hér er minn staður.“
Nú vikur sögimni út á vellina fyrir utan Betlehem, þar
sem fjárhirðamir voru að gæta hjarðar sinnar um nótt-
ina. Þeir heyrðu dýrlegan söng og þeim var sagt, að Frels-
arinn væri fæddur, og þeir fóm inn til borgarinnar, til
þess að leita að baminu.
Þegar fjárhirðamir voru farnir komu dýrin út úr skóg-
inum, því að þau höfðu líka séð hina miklu birtu og heyrt
englasönginn.
Þó að þetta væru villt dýr, eins og úlfur, björn og ljén>
þá voru þau öll gæf eins og lömb. Og dýrin sögðu hvert
við annað: „Skyldi hann ekki líka vera Frelsari okkar>