Kirkjuritið - 01.12.1952, Síða 50

256
KIRKJURITIÐ
dreif í fréttablöðum. Leikrit samdi hann fyrir samkomur
sveitunga sinna, en þau munu glötuð. Enn má geta þess,
að hann varð einna fyrstur manna á landi hér til þess
að læra Esperantó og hafði gert handrit að kennslubók
í því máli áður en bók Þorsteins hagstofustjóra kom út
(1909). — En langbezta tómstundayndi séra Stefáns var
jafnan tónlistin. Hann samdi margt sönglaga, sem voru
lærð og sungin þar í sveit, en að öðru leyti er mér ekki
kunnugt um örlög þeirra. Stundum, en ekki oft, tók hann
fiðlu sína og lék fyrir heimafólk sitt á kvöldvökum.
Eftir að séra Stefán lét af prestskap, dvaldist hann og
frú Þóra áfram á Auðkúlu ásamt gamalli konu, sem lengi
hafði verið á vist með þeim. Héldu þau ofurlitlum bú-
stofni eftir og höfðu heyskap eftir þörfum. Ævikvöld hans
var kyrrlátt og áhyggjulaust í skjóli sonar síns, séra
Bjöms, og fjölskyldu hans. Árið 1923 átti hann 50 ára
stúdentsafmæli og brá sér þá til Reykjavíkur í síðasta
skipti á æfinni. Aðeins tveir bekkjarbræður hans voru
þar fyrir, þeir séra Jóhann Þorkelsson og Guðmundur
læknir Guðmundsson, áður í Laugardælum. Auk þess hitti
hann fornvin sinn Indriða Einarsson, sem varð stúdent
ári á undan honum. í þessari för söng hann messu í síð-
asta sinn í dómkirkjunni í Reykjavík, og fannst áheyr-
öndum mikið til um glæsilega framkomu hins sjötuga
sveitaprests.
1 Reykjavík voru æskustöðvar séra Stefáns. Þótt bær-
inn hefði tekið miklum stakkaskiptum, átti hann þar margs
að minnast. Þar hvíldi faðir hans og Sigríður, systir hans,
sem hafði verið honum mjög kær. Móðir hans hafði flutzt
norður að Bergstöðum um 1880 og dvalizt þar og á Auð-
kúlu til hinztu stundar, 1894.
Séra Stefán andaðist að Auðkúlu 17. júní 1930 á 79.
aldursári. Hann hafði verið heilsuhraustur alla æfi. Þó
átti hann um skeið við hjartakvilla að stríða, sem hafði
írför með sér mikla vanlíðan, meðan yfir stóð. Þessi kvilli