Kirkjuritið - 01.12.1953, Síða 16

238
KIRKJURITIÐ
Það var um bjarta nótt, snjóföl á jörðu — því að vetur
var, og mjöllin glitraði eins og ótal stjörnuneistar. Systir
mín og maður hennar stóðu á götunni, því að ekkert rúm
var fyrir þau í gistihúsunum. Þau voru full af ferðamönn-
um hvaðanæva að, sem komnir voru til þess að láta skrá-
setja sig í Betlehem. Og jafnvel þótt rúm hefði verið fyrir
þau, þá hefði Jósef ekki getað greitt gestgjafanum, því
að hann var fátækur maður. Þessa nótt fór systir mín
að fá fyrstu hríðimar, og tími var kominn til þess að
setja hana í fæðingarstólinn. Þá hljóp maður hennar út
úr borginni og fann skammt frá henni hóp af hirðum, og
þeir buðust til að sækja brúði hans og koma henni fyrir
í fjárhúsi, þar sem þeir geymdu lömbin sín nýfæddu. Þar
ól systir mín fyrsta barn sitt og vafði það reifum og lagði
í fóðurtrog, en maður hennar hjálpaði henni. Allir höfðu
yfirgefið þau, en Guð hafði hjálpað þeim, og hann sendi
engil, sem nam staðar fyrir framan þau og mælti:
Öttast eigi, því að ég boða þér tíðindi, sem munu verða
fagnaðartíðindi öllum lýðum.
Og allt í einu var eins og himnarnir hefðu opnazt yfir
fjárhúsinu, þar sem systir mín lá með litla drenginn sinn,
og hersveitir engla komu niður frá himnum. Og voldugur
söngur var hafinn yfir barninu:
Dýrð sé Guði í upphæðum,
og friður á jörðu með mönnunum, sem hann hefir
velþóknun á.
Og allt í einu....“
Lúkas við legubekkinn starði hugfanginn á sýnina,
himnana opna. Hann sá englana streyma eins og gullið
fljót til jarðarinnar. Þeir héldu á hörpum í höndunum og
slógu hring um barnið nýfædda. Og Lúkas heyrði gömlu
konuna hvísla aftur og aftur:
Dýrð sé Guði í upphæðum,
og friður á jörðu með mönnunum, sem hann hefir
velþóknun á.