Kirkjuritið - 01.12.1953, Qupperneq 34

256
KIRKJURITIÐ
viti dæmi til“. Það sáu söfnuðir hans vestur við Djúp,
sem nú drúpa höfði með harmi og hafa sent fulltrúa sína
hingað til að vera við útför hans. Það sáu allir, sem
biskupsdóm hans þekktu. Svo var hann heill, að allan feril
sinn frá æskuárum og að efstu stund helgaði hann kirkju
Krists. Þar fann hann hlutverkið, sem honum hafði verið
trúað fyrir. Hann leit hvorki til hægri né vinstri eftir
öðrum verkefnum, þótt vafalaust ætti hann þeirra kost.
Kirkjan átti hug hans allan, og þess vegna var honum trú-
að fyrir biskupsstafnum. Þrotlaust vann hann að innri
málum hennar, og út á við kom hann fram henni til sæmd-
ar. Hann ferðaðist sem fulltrúi þjóðar sinnar og ríkis-
stjórnar um byggðir Vestur-Islendinga og ávann sér þær
vinsældir, að fá munu þess dæmi um aðra menn, ef til
eru. Með skeytum, blómaskrúði og kveðjum hafa Vestur-
Islendingar sýnt hug sinn yfir hafið heim. I margs konar
félagslífi tók hann þátt og átti samskipti við mikinn fjölda
ólíkra manna. Sumum kann að hafa þótt sem þetta hlyti
að dreifa starfskröftum hans, en af nánum kynnum full-
yrði ég, að allt þetta starf var hann að vinna fyrir kirkj-
una. Með einurð sá hann um það, að kirkja íslands gleymd-
ist ekki, þar sem hann var.
Kirkjustjórn hans verður hér ekki rakin, eða um ein-
stök afrek hans talað. Frá því mun kirkjusaga Islands
segja á sínum tíma. Á tveim tungum getur ekki leikið,
að með biskupsdómi hans hefst nýr áfangi í sögu kirkju
vorrar, sem bar á ýmsan hátt nýjan svip. Það var fjarri
skaplyndi hans að ganga að öllu gamlar og troðnar brautir.
Og mér er kunnugt um það, að sá blær frjálslyndis, frjáls-
mannlegrar framkomu og víðsýnis, sem fylgdi honum,
vakti athygli erlendra kirkjuhöfðingja, er hann sat fundi
þeirra.
Um tvo stórbrotna samtíðarmenn á biskupastólum Is-
lendinga var sagt, að annar þeirra hafi gengið sniðvegu
að marki sínu, en hinn gengið eins og björninn beint fram-
an að hverjum vanda, og hafi þó báðir komið upp á einum