Kirkjuritið - 01.12.1953, Blaðsíða 43

SIGURGEIR. SIGURÐSSON BISKUP 265
skipaður vorið 1927, er Páll prófastur Ólafsson í Vatns-
firði lét af því starfi fyrir aldurs sakir.
Þótt alloft vilji verða misbrestur á því, að söfnuðir
meti að verðleikum andlega forystumenn sína, þá munu
Isfirðingar frá upphafi hafa virt og dáð hinn unga prest
sinn, bæði sem mann og andlegan leiðtoga, enda hygg ég,
að fullyrða megi, að starfsferill séra Sigurgeirs á Isafirði,
bæði sem prests og prófasts, hafi verið með þeim glæsi-
brag og ágætum, sem fágætt má telja. Séra Sigurgeir var
á allan hátt virðulegur og glæsilegur kennimaður. Hann
var, sem alkunnugt er, fríður maður sýnum og höfðing-
legur jafnt utan kirkju sem innan. Hann var snjall ræðu-
maður, var þó alla ævi að vaxa og þroskast í „orðsins list
og snilli“, enda var hann mjög vandvirkur og lagði mikla
vinnu í ræðugjörð sína, þótt tími væri stundum naumur,
þegar margvísleg störf kölluðu að. Þá var hann ágætur
söngmaður, enda hafði hann þjálfað rödd sína og lært að
beita henni af kunnáttu, þegar á sínum stúdentsárum.
Það lék því ei á tveim tungum, að öll hans prestsverk
væru framkvæmd á einkar fagran, smekkvísan og virðu-
legan hátt. Enn í dag minnast Isfirðingar með hrifningu
og þakklæti fjölmargra embættisverka hans. 1 hugum
þeirra leikur fögur birta um minningu hans og störf. —
Þótt starfssvið séra Sigurgeirs væri bæði mikið og marg-
þætt á Isafirði, rækti hann öll sín embættisstörf með frá-
bærri samvizkusemi og skyldurækni, enda var hann óvenju
mikill starfsmaður, svo að heita mátti, að hann væri aldrei
óvinnandi, nema þá er hann tók á móti gestum, er að
garði bar. Vinnan var unun hans og lífsnautn. Starfið
fyrir kirkjuna var þó ávallt hans helgasta hjartans mál.
Þegar hin íslenzka kirkja var annars vegar, var engin
fórn of stór, engin fyrirhöfn of mikil, til þess að auka
veg hennar, vald og áhrif. Bera embættisbækur Norður-
Isafjarðarprófastsdæmis ljós vitni um árvekni hans, skyldu-
rækni og nákvæmni varðandi allt það, er að embætti hans
laut.