Kirkjuritið - 01.04.1954, Blaðsíða 8

150
KIRKJURITIÐ
lífi þeirra. Þeir vildu halda völdunum — og vegsemdinni
sjálfir.
Og alþýðan? Alþýðan hafði hyllt Jesú alla þá stund, er
hún hugði, að hann væri að láta óskir hennar rætast og
leiða hana til valda og virðingar. Þegar henni varð það
ljóst, að þetta vakti ekki fyrir honum, heldur vildi hann
láta líf þeirra stjórnast af Guðs vilja, þá snerist hún önd-
verð gegn honum.
Það, sem birtist bæði í afstöðu leiðtoganna og lýðsins
til Jesú, var innsta eðli allra synda. Því að synd er ekki
aðeins það, að menn gjöra eitthvað rangt eða eru öðru
vísi en þeir eiga að vera. Syndin er í því fólgin að láta
sinn vilja og löngun ráða gagnstætt Guðs vilja og kröfu
hans til þess að stjórna lífi voru. Meginsynd vor er sú,
að vér viljum ekki, að Guð sé Drottinn vor. Hvert sinn
sem vér viljum láta eigingirnina ráða og ryðja oss braut,
þá erum vér að reyna að þagga niður rödd Guðs og sporna
við því, að hann drottni yfir oss.
Meðan oss finnst Guð vera í fjarlægð og vilji hans óskýr
og óákveðinn, kemur þessi mótspyrna gegn honum ekki
greinilega í ljós. En því meir sem vér finnum til nálægðar
hans í orði hans og kröfur hans til vor verða strangari
og vald yfir oss ósveigjanlegra, því harðari verður and-
staða dramblætis vors og eigingirni við vilja hans. Svo
fór, þegar Guð birtist í Kristi og opinberaðist í mannlíf-
inu, eins og því er lifað hér í heimi, þá varð einnig and-
staðan skýr og ákveðin, eins og krossinn sýnir oss. Þá
varð það Ijóst, að mennirnir höfðu beint lífi sínu inn á
þær brautir, að það var alger uppreisn gegn Guði og
Drottni lífsins. Og á því eigum vér öll sök.
Þessi eigingjarna og drembiláta mótspyrna gegn drottin-
valdi Guðs yfir lífinu getur einnig birzt undir fögru skinni.
Leiðtogarnir, sem gengust fyrir málssókninni á hendur
Jesú, voru í miklum metum í landi sínu. Þeir fylgdu sín-
um meginreglum, en höfðu þær að skálkaskjóli gagnvart
lifanda Guði, sem vildi fá vald yfir hjörtum þeirra og leiða