Kirkjuritið - 01.04.1954, Blaðsíða 19

GLEÐIFREGN PÁSKANNA
161
um ferðir þeirra eða orrustur. En það er háttur skálda,
að lofa þann mest, er þá eru þeir fyrir. En engi myndi
það þora, að segja sjálfum honum þau verk hans, er allir
Þeir, er heyrði, vissi, að hégómi væri og skrök, og svo
sjálfur hann. Það væri þá háð, en eigi lof.“
Þetta finnst mér eiga fullkomlega við um samtímafrá-
sögn Páls postula í 1. Korintubréfi.
*
Það má því telja sannað, að þessir menn, sem kristn-
ina báru út um heim í fyrstu, höfðu séð Jesú að eigin
óliti. Lengra verður ekki komizt. Bak við skynjun og skiln-
ingarvit þessara votta verður ekki komizt.
En við þetta bætist svo saga nálega 2000 ára. I öllu
nioldviðri lyginnar í þessum heimi er það þó huggunin
niesta, að lygin er yfirleitt skammlíf og skammlífari en
sannleikurinn. Aftur rennur lygi, þá sönnu mætir, segir
niáltækið. Hún þolir aldrei ljósið, og ljósið fellur fyrr eða
síðar á viðburðina. Lygin hefir ekki lífs gildi, vegna þess
nð hún er blekking. Hún er það, sem er ekki, og á þvi,
sem er ekki, verður ekki lifað til lengdar. Það hverfur,
leysist upp, verður að engu.
Það eitt, að upplýstustu þjóðir veraldarinnar, þær þjóð-
in, sem flest menningarstig hafa sér að baki, hafa verið
°g eru kristnar, þetta eitt er máttugasta sönnun fyrir
sannleiksgildi upprisuboðskaparins, sem kristnin er reist á.
*
Og svo loks, þegar þessu máli er að ljúka, kem eg að
einum aðalkjama málsins. En sá kjarni lifir og nærist
°far öllum líkum og rökum og sögulegum sönnunum. Eg
§et sætt mig við, að fara fáum orðum um þennan kjarna
Páskaboðskaparins, því að hann er megin efni þess, sem
1 kristnum kirkjum er flutt um hverja páska.
En það er persónuleg reynsla hverrar kynslóðar og
hvers einstaklings. Það er þetta, sem gerir hina gömlu
n