Kirkjuritið - 01.04.1954, Blaðsíða 27

HERRA ÓLAFUR HJALTASON
169
atburðir þessir í Laufási að hafa gjörzt um veturinn 1549—
50. En lúterskan hefir ef til vill verið að brjótast í sira Ólafi
síðustu árin í Laufási, því að Þorlákur Markússon segir frá
því, að þá hafi sira Ólafur þýtt hinn litla Lutheri Catechismum,
sem til hafi verið enn á dögum Þorláks með þekkjanlegri eigin-
hendi sira Ólafs.
II.
I Kaupmannahöfn virðist sira Ólafur hafa dvalizt á heimili
Péturs Palladíusar ásamt sira Gísla Jónssyni í Selárdal, er
einnig hafði flúið reiði Jóns Arasonar. Ólafur vinnur sér það
mikið traust, að þeir konungur álíta hann vænlegt biskups-
efni, og er það nefnt í erindisbréfi þeirra Axels Juuls og
Kristófers Trondsens, sem áttu að handtaka Jón biskup vorið
1551, því að eigi hafði fréttin um aftöku þeirra feðga enn
borizt til Kaupmannahafnar.
Verður Ólafur þeim samferða á herskipum tveimur og er
kosiim biskup, þótt Norðlendingar hefðu áður kosið sira Sig-
Urð Jónsson á Grenjaðarstað, þótt engin séu nú til skjöl um
hið síðarnefnda.
Ólafur styður nú málefni konungs. En konungsmenn unnu
þá verk eitt, sem koma átti Ólafi í koll síðar. Þeir gjörðu
silfur og gull, mótað og ómótað, upptækt á Hólum, Munka-
þverá, Möðruvöllum og Þingeyrum. Var þetta ógrynni fjár,
Se*n að nokkru var varasjóður og innstæða stólsins.
Ólafur fer aftur til Hafnar og er vígður um veturinn eða
vorið 1552, en eigi er vitað um vígsludag hans. Ef til vill væri
leyfilegt að ætla, að hann hafi verið vígður biskupsvígslu á
ynnan sunnudag eftir þrettánda, hinn 17. janúar 1552, því
að þann dag, en þá er guðspjallið Brúðkaupið i Kana, var
hann vanur að halda mikið til og gjöra vinaveizlu, sem segir
1 heimild um dánardag hans, sem reyndar er röng.
Heim er hann kominn samsumars. Og hér beið hans mikið
starf og erfitt. Vinsældir Jóns biskups höfðu eigi minnkað við
hinn sviplega dauða hans, og andstaða var nokkur gegn hin-
unr nýja sið. Herra Ólafur fór gætilega að öllu, og kemur
það hvergi fram, að hann hafi átt í stórum deilum. Hann fær
Prestana til að ganga í hjónaband, þótt stundum dragist það
uokkuð, að látið verði að vilja hans, og má þar nefna sira