Kirkjuritið - 01.04.1954, Blaðsíða 12

154
KIRKJURITIÐ
Hann nemur það burt, sem skilur. Hann lýtur niður að
oss og gefur oss sjálfan sig, oss, sem höfum gerzt brotleg
við hann, til þess að vér skulum ekki líða undir lok, held-
ur öðlumst hjálpræði og nýtt líf. Það er hjálpin, að Guð
kemur til vor, sem höfum syndgað, og þar sem vér erum
stödd, í myrkri, syndasekt og neyð, lofar hann oss að
koma til sín og öðlast samfélag við sig.
Þannig er engum útskúfað. Enginn þarf að lifa án Guðs.
Horfum vér á þennan kross, sjáum vér kærleik, sem eigi
nemur staðar við neitt, — opinn faðm, sem er breiddur
út mitt á meðal syndugra manna, og bíður aðeins eftir
því, að vér komum og látum fallast í hann.
En þá getum vér heldur aldrei gleymt því, að kærleik-
urinn, sem birtist oss í þjáning Jesú og dauða og breiðir
út faðminn móti oss, er með sáraförum syndar vorrar,
þess, sem vér höfum brotið gegn Guði. Kross hans leyfir
oss ekki að hugsa alvörulítið um kærleika Guðs né það,
að vér séum menn syndugir. Hugsanirnar um kærleik
Guðs og fyrirgefning rista grunnt, ef krossinum er gleymt.
Þá brestur yfirleitt djúpan skilning á því, hvað syndin er.
Syndin er uppreisn gegn Guði og ákvörðun hans oss til
handa. Það er hún, sem lætur lífið hrynja í rústir. Allt
þetta getur Guð ekki látið sér liggja í léttu rúmi og reist
fyrirgefning sína á þeim grundvelli. Kærleikurinn, sem
krossinn birtir oss, boðar ekki það, að Guði finnist synd
vor vera lítil, heldur, að hann taki sjálfur á sig í Jesú
Kristi þunga hennar og kvöl og afleiðingar til þess að
frelsa oss frá því, er leggur líf vort í auðn. Þegar vér
horfum á krossinn, sjáum vér, hvílík synd vor er frammi
fyrir Guði — og þá getur oss ekki fundizt hún vera smá-
vægileg.
í skóla Gandhis á Indlandi bar svo við, að einn drengj-
anna sagði Gandhi það, er hann lagði í fyrstu trúnað á,
en sá seinna, að var ósatt. Gandhi stefndi þá öllum drengj-
unum saman og sagði við þá mjög alvarlegur og harm-