Kirkjuritið - 01.04.1954, Blaðsíða 43

AUSTFIRZK ÞJÓÐSAGA
185
Gekk svo, þar til komið var aftur í 44. sálm, en þá fór
draugsi aftur á hæli og þeir á eftir, en er sálmur sá enti,
fór draugsi að snúast sem áður. — Þegar komið var aftur
í 48. sálm, fór draugsi enn á hæli, en er honum var lokið,
snerist hann enn á móti.
Ölafur var nú kominn að raun um, að það voru sérstak-
lega þrír sálmar eða partar úr þeim, sem höfðu mest
áhrif á undanhald uppvakningsins. Hann hugðist því nota
Þá óspart sem vopn á andstæðinginn og kyrjaði þá eftir
Því sem rómur og tilfinning gátu bezt. Fór þá þrællinn
hraðfara aftur á bak, en Ólafur sótti á eftir og söng.
Sérstaklega voru það þrjú vers, sitt úr hverjum sálmi,
Seffl hrifu. Var líkast sem þau brenndu hann.
Árgljúfur var þar skammt frá. Sætti Ólafur svo lagi,
að hann rak uppvakninginn þar niður í og söng svo yfir
honum sálmana, að hans hefir ekki orðið vart síðan.
Vers þau, sem Ólafi fundust hafa mest áhrif, voru:
>,Son Guðs ertu með sanni“ úr 25. sálmi, „Vertu, Guð
faðir, faðir minn“ úr 44. sálmi, „Gegnum Jesú helgast
hjarta“ úr 48. sálminum.
Þegar Ólafur hafði lokið þessu starfi sínu, var sól farin
að roða fjöll. Hélt hann þá heim á Brún sínum, og urðu báð-
fegnir lausninni. Heimamenn urðu líka fegnir komu hans.
Daginn eftir fór Ólafur út í Vopnafjarðarkaupstað að
finna faktorinn. Þakkaði hann honum sendinguna, sem
hann sagðist varðveita þar til sér þætti tími til kominn
að senda til föðurhúsanna aftur.
Faktorinn varð þá augljóslega hræddur, bað Ólaf gott
fyrir og bauðst til að greiða álitlega fjárhæð fyrir athæf-
ið og svo það, að hann léti drauginn ekki lausan, því að
hann hélt, að Ólafur kynni það mikið fyrir sér, að hann
hefði komið sendlinum fyrir með kunnáttu, en ekki með
haanum og sálmasöng.
Ólafur lét þetta gott heita og sættust þeir. Kaupmaður
borgaði hið tiltekna fé og var upp frá því mun betri í
viðskiptum við hvern sem var.