Kirkjuritið - 01.04.1954, Síða 42

184
KIRKJURITIÐ
svo norður. Var búizt við, að hann færi sömu leið til baka.
En hann brá út af því og fór svokallaðan Dimmafjallgarðs-
veg, sem er að sögn verri yfirferðar, en styttri leið.
Ólafur reið brúnum hesti, er hann átti, og var talinn
góður klár og traustur.
Ekki er getið ferða Ólafs, fyrr en hann er kominn tölu-
vert niður í Vopnafjarðarheiði. Var þá farið að halla degi.
Sér Ólafur þá, að einhver ófreskja í mannsmynd kemur
vestan heiðadrögin og stefnir í veg fyrir hann. Kemur
honum strax í hug, að þar muni á ferðinni sending sú,
sem faktorinn á Vopnafirði hafði heitið honum.
Ólafur sá, að ekki var viðlit að komast undan, heldur
yrði hann að búast til varnar eftir föngum. Hann fór því
af baki hjá stórum steini, er stóð þar á all-stórum gras-
bala, lagði annan handlegginn yfir háls hestsins, en hélt
hinni hendi um beizlismélin. Sneri svo beint á móti draugsa.
Það leit helzt svo út sem sendillinn vildi ekki gera áhlaup
beint framan á mann og hest, heldur á hlið. En Ólafur og
hestur hans voru jafn-ófúsir að fá hliðarárás, og sneru
því eins og draugsi, beint á móti honum. Þessir snúningar
gengu um stund. Kom Ólafi þá til hugar, að þar sem hann
kynni alla Passíusálmana, skyldi hann nú þylja þá yfir
hausamótum draugsa og vita, hvaða áhrif það hefði á
hann.
Ólafur byrjaði á Passíusálmunum og söng við raust. Var
í fyrstu sem draugsi yrði flumósa við, og snerist lítið eitt
til baka, en svo sótti hann í sig veðrið, en komst þó aldrei
nálægt. Snerist hann sitt á hvað, og Ólafur og hestur hans
á móti. Jafnhliða söng Ólafur áfram sálmana.
Svona gekk það, þangað til komið var fram í 25. sálm.
Við versið „Enn með því út var leiddur“ og þann sálm á
enda hopaði draugsi all-mikið aftur á bak, og færði Ólafur
sig eftir með hest sinnú sömu stellingum og hélt áfram
söngnum.
En er sá sálmur var á enda, hætti draugsi afturábak-
göngunni og snerist sitt á hvað, og þeir félagar á móti.