Kirkjuritið - 01.02.1956, Síða 4

Sálmur
Það bíður vor allra ertið tör
um æfinnar grýttu leiðir.
Og víst er á gæðin veröld spör
en vegir glötunar breiðir.
Hver mildar þá heimsins myrku kjör
og mannlegu böli eySir?
Hver þerrar hin beisku tregatár
og trúna í brjóstum vekur?
Hver mýkir hin djúpu mannlífssár
og myrkrið á ílótta rekur?
Hver verndar oss gegnum öld og ár
og alla í íaðm sér tekur?
Hver heyrir þann storm, er sterkast hvín
og stjórnar á báruvegi?
Hver geíur þér kjark og gætir þín,
svo glepja þig ekkert megi?
Hver leiðir svo börnin litlu sín
til ljóssins írá björtum degi?
Og loks, þegar hinzti dagur dvín,
á djúpiS leggurSu svarta.
Hver veitir þá styrk og vitjar þín
og vekur þér trú í hjarta,
sem auganu getur innri sýn
um eilífðarríkið bjarta?