Kirkjuritið - 01.01.1959, Síða 12

6
KIRKJURITIÐ
fari. Allar greinar á að kenna þannig, að þær geti lyft
hugum æskumannanna nær himnum, nær frelsaranum,
nær Guði, því að jafnvel á minnsta blað jurtarinnar er
margt ritað um skapara heimsins og föður lífsins.
Hugsjón skólanna á að vera sú, að hver sá, sem trúað er
fyrir uppeldi æskulýðsins sé kristinn maður, er innræti
nemendum sínum um fram allt heilaga trú og kærleika
og styðji þannig göfgustu viðleitni heimilanna. „Leitið
fyrst guðsríkis,“ sagði frelsarinn. Ekki næst eða svo eða
síðast, heldur fyrst. „Og þá mun allt þetta veitast yður
að auki“. Þessi orð Krists ættu að vera einkunnarorð
hvers skóla, greypt í hjörtun.
Allt þetta starf skóla og heimila að uppeldi æskulýðs-
ins í kristnum dómi styðji kirkjan og leitist við að fylgj-
ast með hverju barni. Æskulýðsstarf hennar verður að
auðgast að lífsþrótti og fjölbreytni og hreyfingin, sem nú
er vakin í þá átt, eflast og blómgast. Einkum er mikils
um vert, að fermingarundirbúningur barnanna verði sem
mestur og beztur og meginþáttur í starfi prestanna, unz
hámarki er náð við ferminguna í kirkjunni og altaris-
gönguna, einna fegurstu og tilkomumestu og dýrlegustu
hátíðina, sem lífið á.
Aldrei hefir æskuskari íslands verið fríðari né glæsi-
legri en nú, aldrei betur gefinn andlega né líkamlega. Hver
getur gleymt honum, er hann gengur innar í hvítum
skrúða sakleysisins og hreinleikans, játar fylgd við frels-
arann, krýpur og þiggur blessun hans. — Og þó vofir yfir
honum á næstu árum hætta ótal freistinga og jafnvel sú,
að hann gleymi um stund Guði sínum og reisi sér bústað
á brúnni, eins og lögmál lífsins væri aðeins þetta: Af jörðu
ert þú kominn. Að jörðu skalt þú aftur verða. Já,
þótt hefji loks alla Guðs hjálparkraftur,
er hægara að falla en rísa upp aftur.
Það, sem bjargar á þessum árum, er veganestið að
heiman, helgað af góðum foreldrum, kennurum og presti.