Kirkjuritið - 01.01.1959, Blaðsíða 33

KIRKJURITIÐ
27
latínunnar og sýndi það oftar en einu sinni í verki, sá. t. d. al-
veg um hann þær 2 vikur, sem hann lá þann vetur í fótarmeini
í Langalofti.
í langferðum skólapilta vor og haust fóru mannvirðingar
fremur eftir reiðskjótum en skólabekkjum, og ýms dæmi vissi
ég þess, að þeir, sem oft urðu samferða, urðu vinir ævilangt,
þótt ekki væru sambekkingar. Ekki urðum við séra Haraldur
samferða nema einu sinni, og þá eina 3 daga — úr Vatnsdal
og suður. Skólapiltar norðan Öxnadalsheiðar voru vanir á þeim
árum að hvíla sig og klárana daglangt hjá Lárusi Blöndal sýslu-
manni á Kornsá, áður en þeir lögðu á Grímstunguheiði. Skag-
firðingar og Austur-Húnvetningar náðu þeim þar stundum.
í þetta sinn vorum vér 18 skólapiltar, sem urðum samferða
að kvöldi dags frá Kornsá inn að Gilhaga. Þar hvíldumst við
þversum í 4 rúmum hálfa nótt og náðum næsta dag í björtu að
Kalmanstungu. Haraldur var sá eini, sem hafði 2 hesta til reið-
ar, enda átti hann langlengsþa för að baki, mun hafa verið um
2 vikur á hestbaki norðan úr Núpasveit og suður. Svo virtist
sem klárum hans þætti nóg komið i Kalmanstungu, þeir fund-
ust hvergi þar um morguninn. Allur hópurinn beið um hríð
eftir leitarmönnum, en lagði svo af stað af ótta við að lenda í
hausfmyrkri í Þingvallasveit. Á Langahrygg á Kaldadal komu
þeir Haraldur og Ólafur bóndi í Kalmanstungu á harði stökki
á eftir oss og ráku „týndu“ hestana. — Haraldur hafði fengið
Ólaf til að flytja sig, svo að hann næði oss. — En náttmyrkrið
uáði oss undir Ármannsfelli, og varð þá erfitt að finna næga
gistingarstaði — Kalmanstunga var eini bærinn á leið vorri,
sem gat hýst prýðilega svo fjölmennan hóp. Haustið áður hafði
eg verið í myrkri í Þingvallasveit, og bauðst því til að finna
Brúsastaði. Þótti Haraldi það hið mesta óráð að fela ,,3ja bekk-
lng“ þann vanda, en allt fór það vel að lokum.
Löngu síðar — eða árið 1908 — hittumst við séra Haraldur
á Vestdalsheiði — hann á leið til Seyðisfjarðar, en ég til Vopna-
fjarðar. Við sátum þá len'gi í góðri brekku, og skröfuðum um
ymsa byrjunarerfiðleika prestsskaparins, en þá var hann ný-
kominn að Hofteigi. Varð mér hlýrra til hans þá en stundum
á skólaárunum.
Nú erum við báðir orðnir gamlir menn, samferðamenn á lið-
mni öld, langflestir alfarnir fyrir löngu, og leiðarlok okkar