Kirkjuritið - 01.01.1959, Qupperneq 36

30
KIRKJURITIÐ
fyrrum bankagjaldkera, en hún og hennar fólk er gamalkunnir
og merkir Reykvíkingar. Var hún jafnan manni sínum hollur
lífsförunautur. Styrkja þau jafnan hvort annað og uppbyggja
og hafa ávallt gert í merkilegu ævistarfi og afdrifaríku.
Eftir aldarfjórðungs vináttu, sem jafnt og þétt hefir styrkzt
með árunum, ber ég af alhug fram þá ósk, að allir ungir menn,
sem eiga eftir að ganga út í prestsskap, njóti slíkrar vináttu
og handleiðslu sem ég, prófastur minn, naut hjá þér.
Þessa nýt ég reyndar enn, því að séra Jósef Jónsson mun
aldrei hætta að vera prestur, þótt hann sé ekki lengur þjónandi
sóknarprestur.
Þorsteinn L. Jónsson.
Prestur kom þar að, sem kona var við lind og þvoði ull í körfu.
Hann sá, að hún veitti sér nána athygli og spurði því, hvort hún
kannaðist við hann. „Hvort ég geri,“ sagði hún. „Ég heyrði yður pré-
dika fyrir nokkrum árum, og lofa Guð fyrir það síðan, því að ekkert
hefir orðið mér til meiri blessunar." „Þetta er gleðilegt,“ svaraði
prestur, „en hvað sagði ég í ræðunni, sem hafði slík áhrif á yður?“
„Æ, það man ég nú ekki lengur, prestur minn, ég er svo ákaflega
gleymin!" „En hvernig getur þá prédikunin hafa komið yður að slíku
haldi, ef þér munið ekki orð úr henni?“ „Það skal ég segja yður,
kæri prestur," svaraði konan. „Hjarta mitt er eins og þessi karfa.
Hún heldur ekki vatninu, en það hreinsar ullina um leið og það
rennur í gegnum hana. Þannig gleymi ég iðulegast orðunum. En
fagnaðarerindið hefir samt hreinsað hjarta mitt svo, að nú hefi ég
viðbjóð á syndinni. Ég berst því gegn henni í öllum hennar myndum.
Og ég bið Guð þess daglega, að hann sakir Sonar síns fyrirgefi mér
misgjörðirnar og hjálpi mér til að gera vilja sinn eins og framast
má verða."
Sannkristinn maður er með dagfari sínu meiri áróður fyrir krist-
indóminn heldur en þúsund þykk bindi með svokölluðum sönnunum
fyrir gildi trúarinnar. — Lavater.
Mundu, að börnin þín eru líka G'U.Ssbörn. — Jacob Böhme.