Kirkjuritið - 01.12.1960, Blaðsíða 43

Jólagesturinn.
(Eftir Kenneth Irving Brown.)
Heimþráin verður manni stundum óviðráðanleg og löngunin
til að hitta aftur sína gömlu vini. Svo fór mér, þegar ég hafði
starfað í fjóra mánuði að grasafræðirannsóknum í Suður-Am-
eríku.
Ég lá endilangur í eintrjánungnum og lét mig dreyma heim
um mannabyggðir og ræktarlönd. Pedró, Karíbinn, sem var leið-
sögumaður minn, gutlaði letilega með árinni, um leið og hann
masaði við mig um Cispatíu, sem hann kvað vera smáborg upp
með Mulattofljótinu, og hvað Karíbarnir væru einangraðir, en
..hjartanlega gestrisnir“. Ef ég skildi rétt þetta spansk-enska
hrognamál hans, hafði engan hvítan mann borið að garði þeirra
síðustu 20 árin. Og í dag er Þorláksmessa, hugsaði ég. Við gist-
um í Cispatíu á aðfangadagskvöld; ég verð þá jólagestur þeirra.
Ég brosti háðslega að þessari tilhugsun.
Við komum til þorpsins í rökkri. Þar voru tómir smákof-
ar með torfþökum. Margir þeirra voru reistir á staurum til
varnar gegn villidýrum. Gamall maður varð fyrstur til að
koma auga á okkur og starði á okkur eins og hann væri negld-
ur við jörðina. Svo hrópaði hann á ókennilegan hátt: „Hom-
bres, hombres. Venid!“ Og karlar og konur þustu óðara út úr
kofunum. Öll staðnæmdust skyndilega, þegar þau litu okkur,
síðan féllu þau eins og einn maður á kné, snurtu grassvörðinn
tueð enninu og gáfu frá sér sönglandi andvarp, sem lét kynlega
Ijúft í eyrum. Ég botnaði ekkert í þessu skrítna athæfi, og
leiðsögumaðurinn gaf mér enga skýringu á því. Enginn reis á
ísetur, þegar ég sté á land, né leit upp. En ég skildi nú, að allir
voru að biðjast fyrir.
>.Segðu þeim, að við ætlum okkur að vera hérna í nótt,“ sagði
óg við Pedro. Hann hafði ekki fyrr orðað það en allt fólkið
Þyrptist um mig. Aldrei hef ég litið slika geðshræringu upp-
málaða í mannlegum augum. Þráin og lotningin ruglaði mig
SJörsamlega í ríminu. Þegar ég gerði þeim skiljanlegt, að ég