Kirkjuritið - 01.12.1960, Blaðsíða 44

474
KIRKJURITIB
væri vinur þeirra, féllu þeir að fótum mér og kysstu skóna mína.
Mér var þetta óskiljanlegt. Hví skyldi þeim finnast svo til um
hvítan mann, að þeir færu að tilbiðja hann!
Ég reikaði niður að ánni og settist á bakkann meðan myrkr-
ið féll á. Ég sá bæði hombres og mujeres í nokkurri fjarlægð.
Menn töluðust við í lágum hljóðum. Skyndilega stefndi ung og
grannvaxin muchacha í átt til mín. Hún studdist við staf og
hreyfði sig með erfiðismunum. Auðsæilega lömuð vinstra megin.
Fóturinn var eins og úr blýi og höndin hékk niður líkt og slytti.
Enginn annar bifaðist í hópnum, en allir fylgdu henni ákaft
með augunum. Stúlkan titraði öll frá hvirfli til ilja. Ég stóð á
fætur og braut heilann um, hvers af mér væri vænzt. Um leið
hrasaði stúlkan og stafurinn hrataði úr hendi hennar. Hún
reyndi að teygja sig eftir honum, en ég greip til hennar og
hélt eitt augnablik um hana. Þá rak hún upp hrifningaróp, vatt
sér úr örmum mér og þaut út í skuggann. Það var engu líkara
en að landar hennar hefðu beðið þessa. Þeir hófu nú einhvern
hátíðasöng, gleðiþrunginn og heillandi, þrátt fyrir langdregið
stef og mikinn einfaldleika. Gátan varð mér æ torráðnari.
Mér varð litið á staf muchach-unnar. Gat það hugsazt, að
þessir fáráðlingar hefðu heyrt getið um læknavísindi okkar og
héldu, að allir hvítir menn væru töframenn? Einhver hafði sagt,
að trúin væri hæfileikinn til að trúa því ótrúlega.
Ég var svo hissa og undrandi og ruglaður af kveinsöngvun-
um, að ég gekk til öldungsins og gaf honum merki um, að ég
vildi ganga til náða. Hann skildi mig og leiddi mig inn í stærsta
kofann. Það var búið um mig eftir beztu föngum á pálmablöð-
um. Ég fékk líka teppi ofan á mig, og var sannarlega hvíldinm
feginn.
Ég vakanði í dögun á jóladagsmorgni. En hvað var um slík-
an dag að ræða í auðn og óbyggðum að kalla mátti? Hvað gátu
jólin verið þessum Karíba-Indíánum. Mér varð aðeins til ama
að rifja upp fyrra jólahald mitt.
Ég hrökk upp af þessum hugleiðingum við óminn af lágum,
friðandi mannsröddum. Þorpsbúar streymdu inn í kofann, alhr
með fullt fangið. Þeir lutu mér til jarðar, lögðu síðan fórnar-
gjafir sínar við fætur mínar. Ég vissi ekki, hvaðan á mig stóð
veðrið. Þarna var gríðarhrúga af stærðar tígrisskinnum, ban-